Albert Heijn vloeibaar wasmiddel kleur: €3.19, 1.5 liter voor 20 wasbeurten, of Albert Heijn geconcentreerd vloeibaar wasmiddel kleur: €3.19, 740ml voor 20 wasbeurten.

Waarom zou AH überhaupt de niet-geconcentreerde versie verkopen? Is het misschien omdat de ongeconcentreerde versie "ook geschikt voor lagere temperaturen" is en "kleurveilig op 30°, 40° en 60°" is, terwijl de geconcentreerde alleen maar "wast vlekkeloos schoon vanaf 20°" doet? Of misschien omdat, alhoewel de geconcentreerde versie "spaart het milieu" het niet die "langdurig frisse geur" kan beloven. Raar.

Sinds jij besloot mij, m'n Italiaanse collega, en z'n familie te vergezellen in Rome bij de Six nations rugbywedstrijd Engeland-Italië moet ik bekennen dat ik in de stress ben geschoten. Goed, misschien is rugby niet mijn ding, maar een stad met vele heuvels bezichtingen met iemand die 10 kilometer in 43 minuten loopt (of is het tegenwoordig 41?) is nog veel enger! Ik zweet al als ik tijdens de wandeling voor de lunch naast de sportievelingen van m'n bedrijf loop van dependance naar hoofdgebouw!

Maar we hebben maar 3 dagen om Rome te bezichtigen, waarvan één in het teken staat van rugby. Dat wordt aanpoten, denk! Vandaar dat ik radicaal aan het trainen ben gegaan!

• maandag 9 met de fiets naar m'n werk en weer terug
• dinsdag lopend (6.2km) naar m'n werk (terug altijd met de tram ivm tuig)
• woensdag met de auto (sorry, te laat opgestaan)
• donderdag lopend, gaat al een stuk beter
• vrijdag fietsend, want pijn in voeten
• zaterdag brouwen en bottelen (zwaar werk, pijn in mijn voeten van 't staan! Kantoorwerk is evil!)
• zondag fietsen naar Kijkduin, vanaf daar een drie kwartier lopen rondom kijkduin, en weer terug gefietst natuurlijk
• maandag 15 lopen naar m'n werk
• dinsdag lopen naar m'n werk (steeds een beetje meer om door parkjes in rijswijk, inmiddels 6.5 km)
• woendsag fietsen naar m'n werk en weer terug
• donderdag lopen naar m'n werk (onder een paraplu, regen!)
• vrijdag vrijgenomen. De banden van m'n mountainbike opgepompt, na 3 jaar niet gebruikt te zijn, en 25 kilometer gefietst van huis richting duinen richting Monster en weer terug (maar shit wat een wind! Tegenwind en een sterke klim, ik was echt kapot!). Misselijk van de inspanning, hoestend van 't gebruik van m'n longen en evt ook het opstuivend zand. Mountainbike naar een racefietsen en mountainbike specialist gebracht ter controle, immers 3 jaar stilgestaan, in de hoop dat ik hem daarmee vaker zal gaan gebruiken.
• zaterdag naar Scheveningen gefietst, fiets neergezet op strandafslag 10, 2.5 uur gelopen (1.5 uur keihard tegen de wind in naar 't zuiden, 1 uur terug in de regen, op 2/3e een frietje met heerlijke gefrituurde mosselen). Fiets opgehaald, 80 euro's, nieuwe ketting en tandwielen achter.

En dan heb ik het niet over de lippenbalsem die ik heb moeten kopen omdat ik voor het eerst in mijn leven gekloofde lippen heb. Of de bodylotion die de schuurplekken op m'n dijen moet verkoelen

Dus spaar me Wipi, alsjeblieft, want ik ben in Rome vermoedelijk doodmoe van al 't trainen .

Buiten op het terras bij Casa Penelope had mijn netbookje totaal geen bereik en aangezien ik nog steeds geen nieuwe slaapplek voor de volgende dag had gevonden, plofte ik ondanks het mooie weer na het eten lekker op de warme bank bij de receptie van 't hotel/agriturismo. Na een tijdje ging Atos, de man des huizes, de administratie doen aan de tafel naast me en kon ik eindelijk weer eens mijn Italiaans oefenen. Of hij nog goede Agriturismi in de buurt van Pontremoli, Garfagnana of Lucca kende? Jep, een aantal jaren geleden hielden ze zelf vakantie bij een kleine, biologische boerderij in "de buurt" (15 km hemelsbreed, 1 uur met mijn auto, om aan te geven hoe heuvelachtig het er is) van Pontremoli. Sindsdien hebben ze altijd contact gehouden en z'n Amerikaanse schoonzoon werkt er op 't moment zelfs als loonarbeider. Alhoewel niet helemaal op de route (buiten de lijn Pontremoli, Lucca), kan ik zo een aanbeveling niet afslaan! Geen idee echter hoe ik Roncole di Gotra 93, Albereto, in mijn GPS moet stoppen. Gelukkig kent iedere Italiaan in deze streken alle straten in een 20x20km vierkant uit z'n hoofd, dus Gotra inprogrammeren en dan verder vragen bleek een prima strategie.

Dit is werkelijk de middle of nowhere. De "grote stad" in de buurt is Albareto, met maar liefst 2241 inwoners. Bij het gehucht Gotra (149 inwoners) sla je een klein weggetje naast een bakkerij in, en dan moet je nog zo'n 10 minuten door de heuvels touren over waar de GPS geen andere naam voor kan vinden dan "weg". Bij "weg" linksaf op "weg" naar "weg". Behulpzaam! . Ow, en Roncole heeft 15 inwoners en twee agriturismi. Ik heb minimaal 10 huizen geteld, dus of bijna iedereen is vrijgezel hier, of de census informatie klopt voor geen meter. Anyhoo. Wat een prachtplek! Tegen de wand van een van de vele heuvels met een prachtig uitzicht op de valei ligt een opgeknapte natuurstenen boerderij uit achtiennogwat. Achter schockdraad lopen een twintigtal koeien rond, met stier (schijnbaar bepaalt de koe zelf wel wanneer ze van bil wil en wanneer niet, en heeft een stier geen bal te vertellen). Er zijn een stuk of 4 zwarte varkens van een zeldzaam ras waar men normaliter "culatello di zibello" van maakt, de kippen hier zijn gigantisch en lopen vrij rond, er is een tunnelkas met tomaten. Op de steile helling groeien groenten als pompoen, aubergine en courgette en er staat een paard die tien jaar geleden door een boer was afgedankt en hier zijn eigen stukje weiland kreeg om rustig te kunnen sterven maar die maar niet wil doodgaan en schapen in diezelfde wei om 't paard mantelzorg te bieden. Ik maak dezelfde fout als altijd: Vragen waar je mag betalen in plaats van parkeren (parcheggiare versus pagare), krijg een vreemde blik toegeworpen en de jongeman met baard vraagt dan in perfect Amerikaans of ik misschien Engels spreek. Benjamin, de schoonzoon van Atos, dus. Hij leidt me naar binnen en stelt me voor aan wat de meest interessante man van deze vakantie zou gaan worden, Gianlucca, die me in 't beste Engels dat ik tot nu toe van een Italiaan gehoord heb begroet door me voor te stellen aan een Nieuw Zeelandse (prachtige) jongedame. Ow, en er loopt nog een 73 jarige californiaanse dame rond die het voor elkaar krijgt om zeker over te komen terwijl ze continue naar bevestiging zoekt bij alles wat ze doet (en een prachtige jaren 70 bril en ditto kapsel). Wat moet je in godsnaam doen om Amerikanen te onlopen hier in Italie !? Anna en Blanche noemen zichzelf Wwoofers, en slapen samen in een kleine caravan op 't land naast de koeien. Ze werken in de morgen, zijn 's middags en 's avonds vrij, maar aangezien je helemaal nergens bent zonder auto hier, moeten ze maar hopen dat de eigenaren van de boerderij naar de "stad" gaan om aan hun toeristische gerief te kunnen komen. Anna kletst lekker door en nodigt me gelijk uit voor de lasagna die ze vanavond voor de boer en de Wwoofers gaat koken. Als ik Gianlucca vraag of ik kan blijven eten vanavond kijkt hij moeilijk en legt hij uit dat ik de enige gast ben, dat de vrouw des huizes er vandaag niet is, en dat ik dus zelf wat moet regelen. Maar als ik vertel dat ik al uitgenodigd ben door Anna verschijnt er een glimlach op z'n gezicht en vertelt hij me dat ik dan natuurlijk niet hoef te betalen voor het eten. Nog wat koffie met Blanche, maar dan is het over; het zijn gezellige dames, maar zij moeten werken en ik moet de buurt verkennen!

Ik leen wat folders en stippel een route uit langs een mij aanbevolen uitzichtpunt op de Passo di Centocroci vanwaar je zowel Liguria als Emiglia Romagna kunt zien liggen),rijd dan door naar Compiano, en rijd nog wat rond door de dorpjes ten noorden van Compiano. Niet handig trouwens, want je kunt niet zomaar op elk gewenst moment van de ene noordwaardse hoofdweg naar de andere rijden, aangezien beiden op andere heuvels liggen en je komt al gauw op wegen die te beroerd zijn om te kunnen begaan met een zware, lage sedan. Laten we zeggen dat mijn auto wat klappen heeft gehad, maar het heeft overleefd . Ik kom netjes een half uurtje voor etenstijd (acht uur in deze streken) thuis, duik de keuken in en babbel verder met de dames. Gianlucca is z'n vrouw Iris aan 't ophalen van 't station (een hele operatie hier) die uit haar moederland Zwitserland terugkomt met een lading worst! Fantastisch gegeten, gezellig gekletst, vroeg naar bed, morgen vroeg weer op.

Wat doet een normaal mens als z'n neplederen, plastic armsteunen van z'n minimaal 8 jaar oude, prijzige bureaustoel het begeven? Nou, ik niet! Ik heb een stoere pa, die de plastic armsteunen eraf schroeft, ze namaakt in beukenhout, en er voor zorgt dat het allemaal nog gewoon past op zo'n fabrieksstoel ook.

(PS: hopelijk volgt er gauw nog wat van de overige 1.5 weken vakantie, maar ik had er gewoon de tijd/puf/zin niet voor )

(PS2: en ma is ook stoer. Je geeft je ouders de sleutels van je huis voor de vakantie, en je krijgt hem schoner terug dan hij ooit geweest is )

Woensdag naar Ca'(sa) Penelope, een kleine, biologische boerderij in de buurt van Maranello, waar Ferrari's gemaakt en getest worden. Op zich niet moeilijk te bereiken, maar staaaaaaaat niet op de kaart (in dit geval de gps). De beste kamer tot nu toe. 2 persoonsbed, keukentje, koelkast, goeie badkamer, keukentafel met stoelen. Om 18 uur zetten ze de mokkapot gevuld op je electrische kookplaat (morgenvroeg alleen nog maar even draaien), koelkast vol lekkernijen, en je tafel vol brood, koekjes en cakejes. Leuk idee, maar op zich minder leuk als je alleen reist en wat mensen wil leren kennen. En jezus, de koffie is hier niet te zuipen. Door de droogte bevat het water hier zo veel mineralen dat het wel zeewater lijkt (maar gek genoeg proef je dat alleen in de koffie). Anyhoo, hier even gereden naar het balsamicomuseum. Fijn om de enige tourist in het stadje Spilamberto te zijn. Het was een klein museum, maar ze hebben er de echte “batterij” aan vaten waarmee je in 12 jaar aceto balsamico traditionale kunt maken en het ruikt er geweldig. Op zich snap ik nu ook wel waarom dit spul zo fucking duur is. In de zaak tegenover redelijk goedkoop 12 jaar oude balsamico kunnen kopen en 25 jaar oude mogen proeven. Ik moet zeggen, de 25 jaar oude is echt heel veel lekkerder (ik riep onbeheerst wow), maar echt niet te betalen helaas. Toen doorgereden naar Vignola en Guiglia, twee plaatjes met prachtige kastelen die je alleen op zondag kunt bezoeken geloof ik. Ditmaal niet de enige toerist, maar wel de enige buitenlandse aan de nummerborden te zien. Van Guiglia de toeristische route via Villabianca naar Gorzano genomen. Tot nu toe de mooiste weg door heuvels, met prachtige uitzichten over de valleien. Leuk: met ongelooflijk veel lawaai ingehaald worden door een afthanse jaren 80 masarati (zo'n rechthoekige), nog leuker: ingehaald worden door een met plastic ingepakte zwarte Ferrari (misschien was dit wel de nieuwe telg in de familie die ze aan het testen waren!). Schijnt dat ze vroeger, toen Italie net als Duitsland nog geen snelheidslimieten op hun autostrada kende, met 300 km/u over de snelweg sjeesden . 's Avonds ee n fles biologische, bubbelende en bruisende lambrusco gekocht en het enige menu dat ze serveerden meegegeten. Heel typisch: tigella (of crescentina modenese, een soort volkoren mini-pitabroodjes) met allerlei kazen, lardo, auberginepasta, salami en ham.