Gevonden via zelfgoogle: Wat is er erger dan navelstaren? Grafstaren, of testamentstaren?

Wat een belangrijke topdag vandaag! 10¹ tot 10⁷ seconden doe je allemaal voor je een half jaar het levenslicht gezien hebt, na 10⁸ ben je net een peuter en 10¹⁰ heeft geen mens ooit gezien (en dat rijmt, dus is het waar!). Maar 10⁹, 1 één miljard seconden, dan ben je in de bloei van je leven, *kuch*.

Hoe dan ook, ik heb vanochtend rond 7:50 deze magische grens doorbroken, als ik de datumcalculatoren op het net mag geloven .

Woooohoooo!

Wipi verhaalde ooit eens over ouders van mijn leeftijd die letterlijk bij het bedenken van de namen van hun kinderen er rekening mee hielden dat ze in de toekomst zouden kunnen gaan publiceren in wetenschappelijke tijdschriften. Alsof het uitgesloten was dat hun dochter metselaar zou worden of hun zoon paardenfokker werd kroostlief uitgerust met een grote en liefst zo onwaarschijnlijk mogelijke lijst initialen. Dan vind ik het eren van grootvaders en -moeders toch een heel stuk nobeler. Hoe dan ook heeft het denk ik altijd voordelen om jezelf in deze, door internet steeds kleiner wordende wereld, te kunnen onderscheiden.

Ik zag gisteren een kook- en reisprogramma van Antonio Carluccio. De running gag was dat minimaal een derde van de personen die hij in Italië ontmoette ook Antonio heette, net als mijn enige Italiaanse collega overigens. Ik dacht dat hij de karige Italiaanse keus op het gebied van namen wel erg overdreef toen negen van de tien aan tafel in zijn programma zich voorstelden met Lorenzo (de laatste heette Antonio), tot ik begreep dat het de viering van een naamdag, of onomastico, betrof. Aan de andere kant: hoe kan een land dat groot is in naamdagen meer dan 365 werkelijk verschillende namen produceren .

Anyhoo, met "Bas" in mijn naam ben ik ook nogal vaak slachtoffer van overrepresentatie. Zo werd het ooit eens erg verwarrend toen zes van de acht personen aan een biologiepracticumtafel een naam hadden die afgekort kon worden tot Bas. De vraag "Bas?", gevolgd door zich snel naar het geluid richtend, zeskoppig "ja?" was aanvankelijk hilarisch, maar ging gauw vervelen.

Zelfs mijn voor- en achternaam samen zijn niet uniek. Zocht je tijdens de begindagen van baschie.nl naar "voornaam achternaam" kreeg je vrijwel alleen mijn eigen online aanwezigheid te zien, met uitzondering van wat dode kerels op genealogiepaginas. Nu iedereen internet heeft mag ik van geluk spreken dat mijn ijdelheidsdomein bovenaan in de zoekresultaten verschijnt. Nog erger: bij het bedrijf waar ik momenteel gedetacheerd ben heet iedereen voornaam.achternaam@bedrijf.nl, behalve ik; ik heet "v.achternaam". Er is namelijk al een voornaam.achternaam in een afdeling van ons bedrijf in Rotterdam. Handig, en ja we krijgen post die voor elkaar bestemd is!

Als je vriendinnetjes nog te jong zijn voor een voorgevel is het best grappig de initialen BH te hebben en op die leeftijd vraag je je natuurlijk af of je ouders wel nagedacht hebben over zo'n grappig stel letters. Pas veel later besefte ik dat ook mijn voorletters een beetje ongelukkig gekozen waren. BAH kan zelfs een glimlach op het gezicht toveren van iemand die overtuigd is dat z'n kinderen ooit ook gaan publiceren. Maar ik vond het verder nooit zo bijzonder dat ik initialen had. Pas toen ik voor het eerst inderdaad moest publiceren begonnen die initialen een rol te spelen. Ik mocht derde auteur zijn op een plantbiologieartikel waar "Voornaam Achternaam" gebruikelijk was, maar stond op "Voornaam.A.H. Achternaam" om consistentie te houden in mijn publicatielijst. En terecht trouwens. Het stikt van de V. Achternaam's in de wetenschap. Maar V.A.H. Achternaam, dat kan niet anders dan uniek zijn, dacht ik. Wat is de kans op iemand met zo'n ingewikkelde naam?

Nou, als je achternaam dezelfde is en je voornaam met dezelfde letter begint is er maar een 1/729 kans dat je mijn drie voorletters hebt. Er zijn 15043 mensen in Nederland met mijn achternaam. Natuurlijk is B als beginletter van je voornaam veel populairder dan de 1/26 van alle beginletters, dus we kiezen het ruim: 1/10e. 1500 man als iedereen netjes katholiek 3 voornamen heeft. Als dat voor de helft geldt, is mijn bestaan gered (als je statistiek te letterljk neemt ). Maar in mijn geval overdrijft kans een beetje. Er is namelijk iemand bijna net als ik. Z'n achternaam is hetzelfde, de eerste drie letters van z'n voornaam, z'n hele tweede naam, en de eerste 2 letters van z'n derde naam.

Hoe zou mijn wenskaart naar een naamgenoot eruit zien? Nou zo: Gefeliciteerd met het behalen van je HAVO diploma in +kut Bas! Jij irritant veel te veel op mijn naam lijkende, jongeheer! Zelfs je 2e naam is dezelfde. Hoe durf je! Nu maar hopen dat je nooit publiceert! . Met vriendelijke grofheden, Baschie

(PS ik doe moeilijk met het voornaam / achternaam gedoe om zoekmachines niet al te veel kans te geven baschie.nl te vinden als op mijn personalia gezocht wordt. Ik wil dit graag een blog houden waar ik vrij kan praten, zonder dat huidige, of toekomstige zakenpartners/werkgevers direct zien dat ik een enorme zeurkous ben ).

Het moest er eens van komen. Baschie gaat een management cursus volgen! En baschie is daar nog blij over ook! Om precies te zijn ga ik samen met nog een man of 10 a 15 binnen mijn bedrijf proberen het IPMA-D certificaat voor project management te halen.

Aanvankelijk was ik nogal cynisch: Dat wordt weer hard blokken in de Bas z'n tijd! Want het is natuurlijk niet zo dat mijn bedrijf me in de baas z'n tijd op een Nijenrodecursus stuurt ofzo. Maar na de informatieavond van vandaag ben ik echt enthousiast. We gaan met een stel (veelal erg ervaren, behalve ik ) geïnteresseerde techneuten per 1 a 2 maanden ongeveer 100 pagina's aan zelfstudie doen (dus dit boek doornemen), dan bij elkaar komen om over praktijkgevallen te praten, om aan het eind van een stuk of zes van deze sessies niet alleen met een beter begrip van (project) management naar huis te gaan, maar hopelijk (na een theoretisch examen) ook met een certificaat. Daarnaast nodigen we dan bijvoorbeeld project managers van onze klanten uit om een praatje en een Q&A te houden over hun werkzaamheden. Wat ik erg grappig vind is dat niemand binnen ons bedrijf nog zo'n certificaat heeft, en dat ook degenen die deze "zelfstudiecursus" organiseren, onze zogeheten "technisch managers", met ons mee doen om dat papiertje te bemachtigen. Daarnaast ligt de focus veel meer op jezelf te verbeteren, dan om dat papiertje te halen. Neem een week vrij, lees het boek, doe het examen, en je hebt je papiertje natuurlijk ook. We nemen er gelukkig dik 10 maanden de tijd voor.

Het is een certificering van de IPMA, de internationale project management associatie en het zit eigenlijk best goed in elkaar. Waar certificeringen als PRINCE2 (bij Logica bekend; 1 van de organiserende managers heeft zo'n certificaat) zich puur op de harde methodiek van project management richten, richt IPMA zich ook op de zachte zaken. Niet alleen je technische vaardigheden als project manager zijn van belang, maar ook hoe je met mensen om gaat en hoe de context van je project invloed heeft (bijvoorbeeld hoe je je project managet in de context van veranderende budgetten / requirements etc). De certificering werkt zelfs haast als een judoband. IPMA-D is de bruine band. Het gaat nog puur om je vaardigheden en wordt getoetst met een theoretisch examen, uitgevoerd door CITO. IPMA-C is je zwarte band. Je moet niet alleen een wat complexer examen afleggen maar je moet ook bewijzen dat je praktijkervaring hebt: Je moet 3 van de 5 jaar als projectmanager bezig zijn geweest en je moet laten zien dat je een goed project manager bent geweest, door middel van bijvoorbeeld anonieme feedback van je teamleden, een referentenonderzoek en een interview met een examinator. IPMA-B is als een van de hogere dans bij judo. Techniek beheers je wel, dus geen theoretisch examen meer. Hier gaat het puur om je ervaring, om wat je bereikt heb en wat je gedaan hebt. Een internationale board bepaalt na onderzoek in jouw CV en na een interview of je wel geschikt bent, en IPMA-A is nog erger. Daarvan zijn er in Nederland maar 5. Ergens komt het me sympathiek over, omdat hiermee "goed" management beloont wordt. Dus niet alleen winst maximaliseren, maar de sfeer tussen de mensen van je team, de communicatie etc. Maar misschien ben ik gewoon naïef .

Dit nummer zit nu al een paar weken in mijn kop. Allemaal de schuld van Mike Patton, die onnavolgbare ex Faith-no-More-zanger die blijkbaar net zo makkelijk het zoetsappige "Easy" van The Commodores covert, als dit soort compleet waardeloze bagger uitpoept. Het muntje kon dus allebei de kanten op vallen toen ik op de luisterpaal van de VPRO vernam dat hij een CD genaamd Mondo Cane, vernoemd naar een Italiaanse shock doc uit begin jaren 60, vol met Italiaanse popliedjes uit diezelfde jaren 60 had gecovered met hulp van een complete orkestbak. Een oude rockheld uit mijn jeugd die mij Italiaans gaat leren? Dat kan ik natuurlijk niet laten liggen. En het album is gelukkig helemaal geweldig! Eigenlijk ontzettend kortzichtig van me: Natuurlijk had Italië in de jaren zestig zijn eigen Ramses Shaffy's! Maarja, Eros Rammaarzotie verpestte alles. Helaas is Mondo Cane inmiddels niet meer op de luisterpaal te vinden, maar twee jaar voor het uitkomen van deze CD trad Patton al op in Paradiso met het Metropoolorkest en de ongelooflijk goede trompettist Roy Paci, en dat hele concert is gelukkig in zijn geheel op jouwbuis te bekijken, met als opener dus dat tijdens een hoerenbezoek geïnspireerde nummer dat nu al een paar weken in mijn kop zit.

Il Cielo in una Stanza werd oorspronkelijk gezongen door Mina, volgens Francesco echt een heldin der Italianen en in Nederland vooral bekend (of berucht) voor het aanleveren van de tekst voor Brandend Zand. Een makkelijke tekst (iets van: als je bij me bent heeft deze kamer geen muren, maar bomenrijen, en dit paarse plafond bestaat niet meer), een heerlijk galmend bombastisch refrein en de mogelijkheid om lekker los te gaan met strijkers. Alles was ein Popsong so braucht zou ik zeggen. Zeker in de jaren 60.

Maar schroom niet om ook de "originelen" achter de andere nummers op het album te vinden. 20 km al giorno is bijvoorbeeld een heerlijk nummer om op reis te zingen in de auto of tijdens het wandelen (over een arme kerel die elke dag tevergeefs 10km heen en 10km terug naar z'n "projectje" loopt). Ore d'amore is eveneens heerlijk slepend en bombastisch. Of Quello che Conta (dat wat telt), L'uomo che non sapeva amare (de man die niet kon liefhebben), Dio, Come ti Amo (Eurovisie songfestival 1966, god hoe ik van je hou). Ow, en zeg nou zelf, de Amerikaanse versie is vreselijk (en god wat lijkt ze op lady gag gag later in haar leven. Jammer!). Een beetje teleurstellend is ook hoe ze als prima toebedeelde brunette de blondine uithangt, maar vergelijk Grande grande grande met de gejatte Never never never (en wat een eer om door Bassey gecovered te worden!!) Ow, dit nummer is ook wel erg gaaf, gecomponeerd simpelweg om te laten zien dat mevrouw 4 octaven aan kan . Of dit nummer wat alleen maar lijkt te transponeren. Geweldig!