Het cadeautje van volgende week, waar ik het eergisteren over had, is een beetje te vroeg aangekomen. Zie hier, voor de kijker rechts, m'n nieuwe bril! Sorry voor de boze blik, maar het valt nog niet mee om een enigszins geschikte foto van mijn ponum te maken. De bril heeft, zoals u kunt zien, geen montuur, waardoor ik nooit meer problemen heb met achteromkijken tijdens het fietsen of autorijden. En de glazen worden netjes op temperatuur gehouden door m'n oogballen, zodat deze ook niet meer beslaan. Ze zijn zelfs zo klein dat m'n oogleden eroverheen passen, dus de bril wordt automatisch gereinigd en wordt nooit meer vet noch regent nat. En ze zijn ook hip ende peperduur; ik heb schijnbaar hele droge ogen en heb vroeger veel last gehad van vaatingroei, dus ik moest hele sjieke, superzuurstofdoorlatende siliconenlenzen kopen die ik elke twee weken moet vervangen. Zo, en dan is het nu tijd voor een liedje

I can see clearly now, the rain is gone,
I can see all obstacles in my way.
Gone are the dark clouds that had me blind.
It’s gonna be a bright, bright sun-shiny day.

Ik weet, ik weet. Over een week is het zes maanden geleden dat ik gestopt ben met roken en ik had mezelf nog zo beloofd nooit meer een pakje sigaretten aan te raken! Maar, het is me niet gelukt, ik kon het niet laten. Ik heb een pakje Camel gekocht, mijn favoriete merk. En ik heb de allerslechtste smoes ooit. Want al leek het stoppen dan nog zo'n peulenschil en was er nauwelijks iemand die te lijden had onder mijn meest recente poging, toch was er één iemand die er wel onder leed. De zingende daklozenkrantverkoper voor de deur van de Albert Heijn aan de Sarphatistraat. Hij heeft al in geen zes maanden van mij kunnen bietsen en hij vergeet nog wel eens dat ik gestopt ben. Vaak herstelt 'ie zich dan snel en zegt beteuterd: "ow ja, ow ja, u was gestopt he! Sorry, sorry!". Nou, die is nu tevreden. En voor mezelf heb ik een pakje truffelpepernoten gekocht, jummie . Nog een week, en dan komt het echte cadeautje voor mezelf .

Yaharrr! Today be talk like a pirate day, th' only tide o' th' voyage when ye can talk like a seafarin' hearty an' nay be entirely insane. So if ye want t' be havin' a go at 't yersef, go starboard ahead wi' this seafarin' hearty speak translator. Ya lily livered scallywags! Ahoy!

Vraag: Wat doe je als je een drie jaar jongere middelbare-schoolgenoot uitgescholden en bedreigd ziet worden door een stel homofobe eikels, omdat de jongen op de eerste dag van het nieuwe jaar een roze shirt aan heeft?

Antwoord:Je duikt het internet op en overtuigt zoveel mogelijk medescholieren om de volgende dag in het roze gekleed te gaan. Voor iedereen die de boodschap gemist heeft koop je nog eens 75 roze hemdjes om uit te delen, en je neemt een roze basketbal en meerdere roze hoofd- en armbanden mee. De volgende dag is dan ook de helft van de 830 scholieren in het roze gehuld. Natuurlijk! Er is nog hoop voor de nieuwe generatie! Hoezee!

Gisterennacht om half twee kreeg ik het hopelijk laatste smsje in een lange reeks smeekbedes om alsjeblieft stil te zijn. Ik heb namelijk een ongelijk gelegde houten vloer bedekt met uitgelubberd tapijt, en mijn bureaustoel stond precies naast een voormalig luik naar de benedenverdieping. Tijdens elke beweging die ik wilde maken met m'n bureaustoel moesten de wieletjes zich over richeltjes in de vloer en de ophopingen in het tapijt verplaatsen, en dat klonk voor de onderbuurvrouw ongeveer gelijk een gespierde Japanner die zich uitleeft op een ōdaiko-drum. Ik heb geprobeerd om na elven op een keukenstoel te gaan zitten, maar juist als je het meest lawaaiig bent (lees als je gedronken hebt) vergeet je dit natuurlijk. Een steviger tapijt, zeil of andere ondergrond zou ook nog een optie zijn geweest, maar dat is niet alleen heel erg duur, succes is niet eens gegarandeerd; ik zit immers nog steeds boven de slaapkamer van de onderbuurvrouw en na elven klinken alle geluiden vele malen harder dan normaal.

Toen ik vanochtend dan ook een vervolgmailtje op het smsje van gisteren kreeg stroomde de emmer over. Je bent 28 en mag na elven niet meer achter je computer zitten, omdat je hospita vindt dat je stil moet zijn? Amehoela! Ik heb zonder verder nadenken m'n bed en m'n bureau omgeruild, en maar zo goed en zo kwaad als het kon de rest van de meubels er op aangepast. Het resultaat is nog niet eens zo heel slecht, zoals je hier en hier kunt zien. Ik zit dit nu lekker dicht bij de koelkast te typen, kan feitelijk zonder m'n stoel uit te hoeven bij de magnetron , en de ondergrond is een stuk vlakker, dus ik ben veel mobieler. Het "werkgedeelte" is er qua ruimte flink op vooruit gegaan, en ergens lijkt de kamer hierdoor ruimer. In deze opstelling staat er geen bank midden in de kamer, maar is er veel verloren, loze ruimte. Loze ruimte die een ruim gevoel geeft, maar aan mijn "sociale ruimte" onttrokken is, aan mijn eettafel en zithoek. De zithoek voelt een beetje aan als een twaalf-vierkante-meter-kamertje in New York die je ondanks alles toch nog gezellig hebt weten te maken. Knus, maar totaal niet functioneel. Een voordeel is wel dat m'n bed nu zo onbereikbaar is, dat ik er ook geen rotzooi op kan gooien .

Jammer dat ik eigenlijk vanavond vroeg naar bed wil, kan ik niet eens testen wat de buurvrouw van mijn nieuwe opstelling vindt .