Nummer drie in de serie "Bluf your way, into PRE" (wat nog rijmt ook, als je de afkorting op z'n Hollands uitspreekt) staat online . Of zoals ze zelf zeggen:

We are pleased to inform you that your article has been published online today, 22 August 2007, in the August 2007 issue of Physical Review E (Vol.76, No.2).

Zie hier voor titel, abstract, etc. etc. Mankind draait zich nog even om, maar het is "a giant step" voor baschie! Ow, enneh, psssst -, het mag eigenlijk niet, maareh hier is het artikel gratis en voor niks te bekijken! U heeft het niet van mij .

Veel cooler dan Tux in ascii, cooler zelfs dan een getypte George Washington uit 1939, of een bunny-achtig uiltje uit 1948. Toen ik deze cd bij m'n onderbuurvrouw Marie tegenkwam viel mijn bek open. Op de CD spelen twee pianisten letterlijk het portret van Hedwig, een 70x55 centimeter door Jurriaan Andriessen handgeschreven partituur in 54 delen, waarvan een iets kleinere versie wordt geleverd bij de CD.

De wimpers zijn daadwerkelijk gebonden noten in een loopje, de wenkbrauwen vallen over de notenbalken heen en het loopje in de mond spant zelfs drie hele balken. De muziek zelf hobbelt een beetje tussen klassiek en "boogie" in en dat laatste had van mij niet gehoeven, maar wat een manier om je vriendin te laten zien wat je voor haar voelt. Erg indrukwekkend!

Deel twee is bijna altijd slechter dan deel een en dat geldt ook voor deze blog. Maar aangezien op z'n Southparks één van de meest succesvolle blogjes in de geschiedenis van baschie.nl was, kan ik het niet laten. Zie hier "vereeuwig jezelf met een suf tooltje deel II", oftewel "Op z'n Lego's".

Ga naar Reasonablyclever.com voor het suffe tooltje, bouw je eigen legomannetje en vereeuwig jezelf met een screenshot. Het schijnt al jaren oud te zijn, dus wie weet ben ik weer spuit 11. Mijn creatie is in elk geval hier te bekijken. Nu die van u nog .

Zaterdag heb ik voor het eerst de gay-pride botenparade van dichtbij bekeken en ik vond het eerlijk gezegd een beetje een flauwe bedoeling. Ik verwachtte een soort supervrolijk zomercarnaval met halfnaakte kerels en die waren er gelukkig ook, maar zag er toch vooral veel "sympathisanten": bedrijven en instellingen die alleen politiek correct aanwezig waren. Vooral ING had zichzelf tot doel gesteld om in oranje poloshirt te laten zien dat het niet alleen de heteromedewerkers zijn die door het werken bij een bank alle hoop op verder plezier in hun leven zien vervliegen, maar dat een financiële instelling zelfs de 10% "vrolijken" onder ons alle vreugde kan ontnemen.

Het waren dan ook niet de vooruitvarende boten die de gay-pride zo interessant maakte, maar de woonboot vol gebronste en vooral bronstige kerels waarnaast wij ons opgesteld hadden die me zullen bijblijven. Ik dacht eigenlijk dat ze niet bestonden, die stereotype leernichten die je voorbij ziet flitsen in George Michaels videoclips en die je al handgebarend de Y, de M, de C en de A ziet vormen samen met onder andere de indiaan, de bouwvakker en de motoragent. Nee, bij het scheldwoord nicht krijg ik beelden van "Geer en Goor": drama-queens die als kleine kinderen op een verjaardagsfeestje alle aandacht naar zich toetrekken en je geestelijk moe achterlaten. Maar zaterdag bleek de leernicht echt te bestaan en in de verste verte niet te lijken op een dramakoningin. Zijn dramakoninginnen strontvervelend, leernichten zijn juist wel schattig. Stoere mannen van rond de dertig, veertig jaar, zonnebankbruin, gespierd, vol Keltische tatoeages en lederen atributen die met uitgelaten bouwvakkersgefluit en een vrolijk dansje de varende homo's onthalen zonder al te verwijfd over te komen. Als ik op mannen zou vallen zou ik het wel weten, ik kocht een lederen politiepet .

Edith gaat weg. En niet zomaar weg en dan na een paar maandjes weer terug. Nee flink weg, drie jaartjes lang weg, op z'n minst. Ver weg ook trouwens. Ik zal moeten gaan sparen als ik haar ooit wil bezoeken. En als ik ergens slecht in ben, is het vrouwen versieren, en sparen.

Mijn vrienden doen dat niet zo vaak. Weg gaan. Zeker niet de hele goede, de “beste” zoals kleine kinderen zeggen. Ze verhuizen of jij verhuist eens een tiental kilometers weg, je verliest elkaar eens uit het oog, hebt het te druk. Maar echt weg, dat halen de meesten niet in hun hoofd. Daarvoor moeten ze Edith heten. Die heeft eerst twee keer geoefend met een half jaartje wegwezen en dan weer terugkomen en dacht, dat kan ik langer. Dat wegwezen dus. Dat beviel wel.

Nu was het wel elke keer leuker, ná dat terugkomen. Maar dat maakt het wegwezen er niet leuker op. Dat na zes halve jaren terugkomen moet wel minstens zes keer zo leuk zijn als het na een half jaar terugkomen, anders heeft het weggaan weinig zin lijkt mij zo. Voor mij dan. Arme ik .

Nou ja, wat ik wil zeggen is, ik ga je gigantisch missen Edith! Veel geluk in het wilde westen !