Groeten vanuit een zonnig Genua! Vandaag is een prachtige dag, waarin nog helemaal niets is misgegaan . Dat was zondag wel anders. Eerst vergat ik m'n posterbuis, zodat ik nog snel even op en neer van het metrostation naar huis moest en daarmee was ik natuurlijk te laat voor m'n metro. Niet getreurd, want bij aankomst had ik nog 1.5 uur, tijd zat (dacht ik). Al netjes ingechecked hoefde ik alleen nog maar m'n bagage af te leveren, maar ja, juli he, dus stervens druk. En niet alleen druk, een of andere dikke debiel voor me hield de bagagemadam zeker twintig minuten aan de praat. Blijven lachen Bas, je hebt tijd zat. Tot mevrouw aan de balie riep dat ik nu wel moest gaan rennen, want anders haalde ik mijn boardingtijd niet. "U zit niet gunstig meneer, gate B22 is helemaal aan de andere kant". 50 minuten voor de tijd al boarden, hoor ik u denken. Dat dacht de KLM schijnbaar ook, en dus lieten ze het boarden 25 minuten te laat beginnen. Voor niets gerend, maar daarmee was ik in elk geval wel op tijd.

Het voordeel van zo'n bus naar je vliegtuig, de reden van het vroege boarden, is dat je het vliegtuig eens mooi van dichtbij kunt bekijken. 't Was prachtig weer en ik heb tonnen foto's van dat mini-fokkertje 100 gemaakt. Ik zat ver voorin, prachtig bij het raam, dus kon alles prima zien. Helaas heb ik Zwitserland door een wolkendek gemist, maar misschien heb ik op de terugweg meer geluk. Eenmaal op Milan deed zich een rare situatie voor. Allemaal echte "mannetjes" (gespierd, zonnebrilletje, hempjes aan, schaapachtig voor zich uitkijkend en maar kletsen) stonden om ons vliegtuig, en geen van hen "wilde de trap bevestigen" volgens de hoorbaar geergerde piloot. Er moest een zesde of zevende "mannetje" ingereden worden om de trap na een kwartiertje te bevestigen.

Op Milan kwam mijn koffer na ongeveer een drie kwartier netjes over de band rollen, mijn posterbuis deed er nog eens drie kwartier extra over. M'n biologische buurvrouw met geologische posterbuis van haar man die nog even op de conferentie in Schotland blijft, heeft haar bagage vermoedelijk nog steeds niet. Net als mijn hotelgenoot en m'n professor overigens. Met een bus werd ik naar het centraal station gebracht, maar aangezien ik geen idee had waar ik was of waar ik moest uitstappen sprak ik een olijke jonge, duits sprekende, Italiaans/zwitserse meid aan. Die tolkte netjes voor me en bracht me naar de ticketservice van het centraal station. Daar moest ik het echter zonder haar taalvaardigheden doen, dus bleek ik een ticket gereserveerd te hebben van een trein naar Genua die over 5 minuten zou vertrekken vanaf een voor mij onbekend perron in een trein met een voor mij onbekende eindbestemming. Weer rennen dus! Wagon 7, stoel 14 was aan het eind van de trein, dus verwacht een slanke, afgetrainde Bas bij terugkomst .

Milan centraal is een schoonheid vergeleken bij Genua centraal en ik moest naar Genua Brignole. M'n trein vertrok vanaf wat de woonkamer van de teenage mutant ninja turtles in de ondergrondse leek, maar dan versierd met alcoholisten. Die zou ik nog vaker aantreffen in de nauwe steegjes van Genua. Na wat rondvragen vond ik een leuke jonge dame die Engels genoeg kon om mij te verzekeren dat dit niet de metro was, maar een echte trein, die volgens de omroepen uitviel en de volgende had 15 minuten vertraging. Alles had geloof ik vertraging want het centrale omroepsysteem is geen moment stil geweest.

Op brignole had ik het zo gehad (het was inmiddels 19:40), dat ik maar een taxi genomen heb. De rit van m'n leven trouwens, door rood rijden en rechts inhalen zijn vermoedelijk de kleinste verbreken die hij tijdens mijn vervoer op z'n naam schreef. Volgens mij reed hij ook flink om, want op de kaart hoefde hij maar 1 rechte weg te volgen en ik kreeg de touristische route langs de zee. Maarja, hij had ongeveer 10 euro gezegd, dus dat moest wel kloppen natuurlijk . Aangekomen bij m'n hotel heb ik me opgefrist, enorm genoten van de airco, en toen ik genoeg afgekoeld was, op pad gegaan om een pizzatje te eten. Precies op dat moment kwam ik er achter dat m'n camera kwijt was. Vermoedelijk laten liggen in het vliegtuig (al zou ik zweren dat ik hem in mijn hand had voor vertrek), of gestolen. De lost&found mag ik vanmiddag nog bellen, en anders wordt het de interpolis.

Mijn hotel is dan misschien niet zo centraal gelegen, noch dichtbij het congrescentrum, dichtbij de zee en de promenade is het zeker! Aangezien ik maar geen leuk klein restaurantje kon vinden, zoals mij beloofd was door de hotelreceptie, ben ik toch maar eens gaan vragen waar de locals dan eten. Ik werd doorverwezen naar Bagni Italia, een redelijk grote eetgelegenheid met uitzicht op een zwembad en een verlicht zaalvoetbalveldje. Aldaar bestelde ik sphagetti alla vongole (schelpjes), vervolgens afrogati al whisky (roomijs met whisky) om te eindigen met een heerlijk glaasje grappa. Zo helemaal alleen eten is best saai, maar een praatje maken met het barpersoneel dat pas sinds kort Engels aan het leren is maakt veel goed.

Zo, genoeg gezeurd . Het is vakantie/werk/conferentie. Conferentie? Saai! Saaie en slechte praatjes met vooral veel te veel wiskunde en veel te veel verwachte voorkennis. Gelukkig zijn een aantal praatjes parallel, zodat je nog enigzins de kersen uit de stront kun plukken . Sommige sprekers zouden zich moeten aanmelden bij de CIA als terrorismebestrijder. Ik vertel je alles, als ik maar niet ooit nog eens naar hen hoef te luisteren. Aanvankelijk was ik ook redelijk alleen. Kende ik werkelijk niemand van de 1300? Gelukkig bleek in m'n hotel een Zwitserse jongen te verblijven die vorig jaar bij ons Molsim gevolgd heeft en waarmee ik tegenwoordig de bus neem. Ook kwam ik gisteren die vriend van Francesco tegen die laatst een praatje in A'dam gaf met z'n gebroken poot. We hebben al afgesproken onze vrije woensdag samen Genua onveilig te maken.

Op zoek naar een internetcafe kwam ik gisteren bij een pizzeria op de Piazza del Erbe terecht. Solo? Ja, sorry ober, solo. Ze zijn echt niet blij met je als je alleen reist en ook de locals die er graag hadden willen zitten keken me uiteindelijk met z’n achten weg. Gelukkig kwam de Zwitserse hotelgenoot Nicola met z’n twee collega’s uit Lausanne precies op dat moment ook een pizzatje zoeken op het terras. Van het internetten kwam niets meer en het werd zelfs gezellig .

Vanochtend werd ik ineens verliefd op Genua. In de ochtendzon is de oude stad net Alfama in Portugal, minus de huisvrouwen. Voor zevenen ‘s avonds is het er fantastisch toeven, erna voel ik me er eerlijk gezegd niet zo fijn, maar dat zal ook met het tuig op straat te maken hebben. Volgende keer dus een meer positievo blog, over het mooie, knusse Genua .

ps: gelieve m'n spelling voor lief te nemen. Ik had niet zoveel tijd vandaag. Ook plaatjes vanaf m'n telefoon krijg ik nog niet op de website, met de hete adem van hongere internetwolven in m'n nek.

Wat een overgang! Van een hele week vrijwel alleen maar leuke dingen doen, naar een hele week keihard bikkelen. Niet alleen het hele weekend, ook de avonden zat ik achter m'n beeldschermen op de UvA. Er moest een poster gemaakt worden voor een conferentie in Genua en daarvoor was data nodig; dat betekende keihard simuleren, maar helaas leverde dat zoveel interessante dingen op, dat het uiteindelijke postermaken uitgesteld werd tot donderdagmiddag drie uur. Elf uur de volgende ochtend lag hij bij de drukker. Ergens is het wel fijn om hard te hebben gewerkt voordat je op conferentie en vakantie mag. Je hebt haast het gevoel dat je het verdient hebt .

Maar goed. Morgenmiddag om een uurtje of half drie land ik op Milaan Malpensa, zoek ik een trein richting Genua en meld ik me bij de receptie van Hotel Hermitage. Van maandag tot vrijdag moet ik me dan zien bezig te houden op een conferentie over statistische natuurkunde, waarna ik nog een paar dagen voor mezelf heb. Met een grote rechthoek trek ik dan per trein van Genua via Florence en Venetië terug naar Milaan, om aldaar donderdag rond acht uur 's avonds terug naar Amsterdam te vliegen. Vrijdagmiddag vertrekt dan alweer m'n trein naar Hamburg, waar ik de Duitsers wederom ga lastigvallen.

Dit is m'n eerste keer in Italië, m'n eerste keer alleen naar een conferentie (nou ja, de baas gaat ook, maar die telt niet ) en de eerste keer dat ik in m'n eentje op vakantie ben (langer dan een dag ), dus spannend is het zeker! Ik vermoed dat ik nog ietsje vaker dan in Portugal een internetcafé die bier schenkt zal opzoeken, om leuke nerdinnen op te scharrelen en om m'n ervaringen van me af te pennen . Stay tuned dus, voor spannende avonturen in het land van de rijzende pizza! Ciao

Zondag met Patrick en Corien de Red Hot Chili Peppers in een regenovergoten Goffertpark gezien en pas weer rond 1:30 thuis. Maandag voor het eerst in mijn leven een knoop aangezet en m'n favoriete album van het moment voor het eerst opgezet. Dinsdag de laatste dingetjes geregeld voor Ediths promotie, 's avonds Sven in mijn nederige stulpje ontvangen met bier en pizza en woensdag natuurlijk de promotie. En wat een promotie! Het leek meer op een geweldig dagje uit met goede vrienden: koffie in de Jaren, lunch in de Frenzy, thee, feestje in de Doffer. Ow ja, en dan vergeet ik nog bijna dat spannende stukje in het midden dat de verdediging heet (dat Edith overigens fantastisch deed) gevolgd door een zucht van opluchting. Ow, en er zijn foto's van . Bij thuiskomst woensdagnacht gezien dat m'n artikel met erg minor revisions is geaccepteerd en dat natuurlijk met Sven nog even gevierd. Donderdag bijgekomen en 's avonds Sven uitgezwaaid met een drankje op een terrasje en tapas bij de Peruaan. Vrijdag zag ik eindelijk kans een weddenschap af te lossen middels een etentje bij de Ethioop, gevolgd door iets dat geen verjaardagsfeestje van Menno mocht heten in het Arendsnest. De volgende morgen mocht ook al niet Ediths verjaardag heten, maar er was in elk geval wel taart, al was het wat aan de vroege kant. Vandaag drie dagen Hotel Azzi geregeld te Florence, gevolgd door twee dagen Hotel Doni in hartje Venetië en hard aan het buffelen om de poster op tijd af te krijgen voor mijn conferentie in Genua. Allemaal leuke dingen die op zichzelf het bloggen waard zijn, maar waar ik gewoon geen tijd, noch aan het eind van de week de tegenwoordigheid van geest voor heb. Sorry.

Nou moet het goddomme niet veel gekker worden! Knoflook: de aanval voor iedere verdediging, de berg voor Mohammed, de éenoog voor het land der blinden, het groene blaadje voor de oude bok, de roos voor de boze, het gras van de buren, het kwartje voor wie als dubbeltje geboren is, een half ei voor de lege dop, de honger voor de rauwe bonen, de goede daad voor iedereen die welleens iemand ontmoet, het goud voor de mond van de ochtendstond (en voor de eigen haard trouwens), het kruisje voor ieder huisje, de kleren voor de man, de staart voor maart, mei voor alle vogeltjes, het kleine hoekje voor het ongeluk, de tijd voor de raad, de leest voor de schoenmaker, de wal voor de stuurlui, de tering voor de nering, de tang voor het varken, het halve woord voor een goed verstaander, de zonneschijn na de regen en natuurlijk de satesaus voor alles dat aan een stokje zit proberen terug te dringen?

Als de Italianen al gaan zeiken over het gebruik van knoflook in hun gerechten, wat volgt er dan? Rode peper? Koriander? Kaas? Erwten? Vlees? SATESAUS? Ich bin empört !

Edith promoveert volgende week en ik ben samen met Elske gevraagd om naast haar te gaan staan en nog mooier te wezen dan ik normaal al ben. Niet zomaar mooier trouwens, feestelijk doch stemmig mooier. Normaliter trek je dan als man een rokkostuum aan, maar mijn ervaring leert dat mensen met mijn postuur en vooral buikomvang er niet bepaald charmant van af komen in een gehuurde billentikker. Daarnaast beschik ik dan wel over een mooi linnen jasje, die met een nieuwe pantalon en een stropdasje nog best tot iets feestelijks kan worden omgetoverd, maar dat is eigenlijk dan toch nog te casual en niet echt geschikt om later bijvoorbeeld mee te gaan soliciteren.

Er moest dus een pak gekocht worden en de laatste tien dagen heb ik dan ook over vrijwel niets anders gesproken. Bij de gedachte alleen al aan het moeten staan in een krap pashokje, met een ongeduldige verkoper, een overhemd strak om je strot, een warm colbertjasje om je schouders en een pantalon die altijd veel te smal en veel te lang is, breekt me het zweet al uit. Hoeveel moet ie kosten, welke kleur, lijntjes of geen lijntjes, welke stof, welke winkel, aaaaaaargh! En tot overmaat van ramp zit mijn kledingadviseuse ook nog eens in de VS. Hele online handleidingen pakkenkopen heb ik gelezen, tientallen tips heb ik gekregen van elke pakdragende man in mijn omgeving en urenlang heb ik klaaggezongen met mijn schuitgenoten.

Edith was gisteren al aan de beurt en haar zoektocht beloofde weinig goeds. Waar zij te klein is, ben ik te groot. Vandaag zou Elske de aanval inzetten, dus ik besloot dat ook voor mij de tijd gekomen was. Gewapend met twee extra paar sokken, een bus deodorant, een handdoek, een gestreken overhemd en een paar nette schoenen trok ik naar de Kalverstraat. Aangezien ik voor tienen was om de hitte voor te blijven, ging ik eerst naar de Bijenkorf. Aldaar bleek al gauw dat ik eigenlijk te ‘breed’ (‘diep’ zo je wil) ben voor de standaardpakken. Ik moet maatje 56 hebben en het liefst met een paar centimetertjes meer aan de broekband, mede mogelijk gemaakt door een vakkundig kleermaker. Ook de jasjes van de 56jes vallen vaak iets te klein uit, zodat ik echt geluk moet hebben met een ruim vallend exemplaar. Helaas is 56 de grootste maat die de Bijenkorf verkoopt, gaan zaken als We, Mexx, Esprit en P&C maar tot 54 en stelde de Setpoint al helemaal teleur door een wel heel suffe collectie zesenvijftigers. Bijenkorf had in elk geval nog een grijs McGreggorpak voor 270 euro (na kortingen) dat wel mooi zat, al hun andere pakken die ik kon betalen vielen nogal lelijk om de schouders en zaten nogal strak om mijn borst.

Uit pure wanhoop ben ik uiteindelijk naar Don Ferit gegaan met de eerlijke boodschap dat ik een pak zocht voor onder de 350 euro. Heel weinig voor deze sjieke zaak. De jonge, strak geklede Italiaan keek me even moeilijk aan, maar besloot toen toch werk van me te maken. Eigenlijk best gaaf! Je krijgt allemaal verhalen over wol, draaddikte, pasvorm van de schouders, hoe je het beste je bovenste knoopje dicht krijgt, etc. en het moet gezegd: zo'n Italiaans "super140"-pak (het eerste Hugo Boss pak dat die draaddikte gebruikt kost volgens de verkoper zo'n 1100 euro ), voelt fantastisch en kreukt absoluut niet! Ik paste ternauwernood in hun "Italiaanse" 56ers, de 58 zat al beter, al was dan de broek wat te wijd. Hier werd duidelijk dat een tweeknoops mij verreweg het beste stond, drie knopen en de Italiaanse pakken maakten een travestiet van me. 450 zou ik kwijt zijn voor een blauw streepje, 350 voor effen zwart. Daar kwam dan 100 voor de goedkoopste overhemd, 50 voor ditto stropdas en 50 voor een riem bij. Ik wist niet dat "breed" zijn zoveel geld moest kosten! Over breed gesproken. High and Mighty verkoopt grote maten. Die zagen me al aankomen. Schatte zowel de Italiaanse als de Bijenkorf verkoper me een stuk kleiner dan 56 in, zo vond meneer van de grote-matenwinkel mij veel te klein voor zijn winkel. Zijn kleinste pak bleek mij ietsje te groot, maar het scheelde niet veel en achteraf bleek dat grote maten eigenlijk net zo duur zijn als Italiaanse pakken .

Nadien ben ik even naar mijn werk en huis gegaan om advies in te winnen. Terwijl ik normaal een gat in mijn hand heb, bleek ik nu de meest conservatieve te zijn. Ma vond 300 tot 400 erg normaal en och, als het pak nu echt mooi is, mag het best wat meer kosten. M'n buurvrouw vond het zelfs goedkoop en ook uit andere moederlijke bronnen hoorde ik dat 400 euro geen vreemde prijs is voor een mooi pak. Daar gaat m'n vakantie! Wil je trouwens echt hulp tijdens het pakkenkopen, vraag Jarek! Vanaf nu is hij mijn grote pakkenheld, maar dat terzijde. Het plan van actie was nu wachten op Elske, samen met de dames langs al onze kandidaten lopen, en met elkaars hulp te beslissen, desnoods voor een pak van 450 euro. Je moet toch iets!?

Ik was echter uit frustratie aan het Googlen geslagen en kon na het vinden van wat extra kostuumwinkels, echt niet meer wachten. Nog twee zaken zou ik bezoeken, dan nog even bij de Bijenkorf langs om ook even in het duurdere segment waarin Don Ferit zich begeeft te kijken. De eerste zaak was echter al gelijk raak. Suitable, hoe toepasselijk ! Alle pakken zijn 100% wol, de prijzen liggen zo rond de 200 euro en van elk pak is er wel een maat 56. Na vijf pakken passen had ik eindelijk een jasje die perfect zat. Hij is navy blauw, bijna zwart, en heeft circa 5 mm brede stroken met omhoog en omlaag geweven "haaievinnen". Een blauw overhemd schijnt erbij te horen, maar ik wilde absoluut een paarse of bordeaurode stropdas erbij, dus werd het uiteindelijk een roze overhemd. Als een kind zo blij heb ik een modeshowtje gelopen voor al m'n buurvrouwen en moesten er ook nog foto's gemaakt worden. Waarom je maar zo weinig ziet? Ten eerste om de spanning er in te houden, ten tweede omdat ik erg suf keek op de foto en ten derde omdat m'n broek nog bij de kleermaker ligt .