Beste Albert Heijn,

Toen u een tijdje geleden beweerde dat u de houdbaarheidsdatum van uw melkpak had verbeterd, was ik al niet zo overtuigd. De datum werd immers nog steeds met een sterk verouderde techniek op de flap van het pak gedrukt en de schrijfwijze was in het geheel niet veranderd. Vermoedelijk was u zelf ook niet geheel onder de indruk van de verbetering en heeft u, toen het tijd werd voor een nieuw melkpakontwerp, ervoor gekozen om dan in ieder geval de houdbaarheidsdatum te verlengen. U besloot bijvoorbeeld de dag in de week voluit te schrijven, ditzelfde te doen met de maand en, als er nog plek op de rand zou zijn, ook het jaartal te printen. Echter zoals dat vaak gaat bij revolutionaire ideeën, sneuvelde dit ambitieuze plan vlak voordat het uitgevoerd kon worden en zitten wij nog immer opgescheept met deze veel te korte, 7 (of 8 als u de spatie meetelt) tekens tellende en zwaar verouderde rotdatum.

Middels deze open brief wil ik u dan ook vragen om eindelijk de beloofde verlengingen en verbeteringen aan de houdbaarheidsdatum door te voeren. Ik zou al blij zijn met een ander lettertype, een hipper kleurtje, of een drie-letterige maandafkorting, maar doe in godsnaam iets!

Met vriendelijke groet,
baschie

Huisman lijkt misschien een weinig spannende naam, maar toch heeft vrijwel iedereen die hem voor het eerst hoort er toch iets over te vragen of te zeggen. Bij gegevensoverdracht wordt altijd de i- of de y-vraag gesteld, men veronderstelt automatisch dat ik goed in de keuken ben (en terecht), en vraagt hoe het met Henny is. Nu zou je van iemand, die in z'n kindertijd de oren van iedereens kop af vroeg, kunnen verwachten dat hij veelvuldig nagedacht heeft over de oorsprong van zo'n achternaam en dat is ook zo. Het is bijvoorbeeld al vaker in me opgekomen dat het vast een oude naam is, aangezien er ook een "Huysman" bestaat, en aangezien emancipatie pas iets van de laatste jaren is, het mannelijk equivalent van de huisvrouw wel heel onwaarschijnlijk is.

Maar een huisjesmelker!? Dat was nou nog nooit in me opgekomen. Totdat ik deze gevelsteen zag tijdens een stadswandeling door het oudste gedeelte van Amsterdam (Als ik me niet vergis op de Kloveniersburgwal, kruising met de Spinhuissteeg). “Meneer is sjiek gekleed en staat trots met een stok in z'n hand naar z'n huis te kijken. Meneer is een ordinaire huisjesmelker”, riep Edith door mij geparafraseerd. Verhip, ze heeft gelijk! Om de één of andere reden heb ik nooit grote rijkdom met m'n achternaam verbonden, om maar te zwijgen over iemand die in het algemeen veracht en vermeden wordt. Hoe zoiets doms als een gevelsteen zoiets wezenlijk als je kijk op je achternaam kan veranderen is wonderlijk, maar eigenlijk blijf ik toch liever gewoon de afstammeling van een poetsende en kokende meneer.

Op het eerste gezicht leek het redelijk ernstig gisteren: een enorme stoet motorfietsen, ambulances, brandweerwagens en ME busjes reden met loeiende sirenes over de Wibautstraat de stad uit. Erg veel haast leken ze echter niet te hebben, en dat verraadde al dat het ze niet menens was.

Zo luid en frivool als ze gisteren waren op de Wibautstraat, zo stil en serieus waren ze er een uur en een dag later. In het steegje zonder naam, die de Burmandwarsstraat met de Wibautstraat verbindt en dat het minst prettige plekje in een straal van 50 meter om mijn huis is, vond ik op mijn rit naar de supermarkt een aantal politiewagens, een busje van de hondenbrigade en een ambulance omgeven door agenten, ziekenbroeders, hangjongeren en ramptoeristen. Ik zag nog net hoe ze iets onder een laken rustig in de ambulance schoven, dus er was òf niets aan de hand, of het was al te laat.

De politie was druk bezig met het interviewen van getuigen, of het napraten met collega's, de hangjongeren keken nog dreigender dan normaal en één der ramptoeristen zette nog eens de fles aan z'n keel, dus ik schoot een vriendelijk, maar niet al te snugger ogende meneer die wat meer afstand hield aan. Het slachtoffer was door drie mannen (op klaarlichte dag) in z'n been geschoten. Daar kon ik het mee doen.

Op mijn terugweg was iedereen behalve de hondenbrigade en de hangjongeren verdwenen en zag ik nog net een politiewagen wegrijden met achterin een wat oudere vrouw met een hoofddoekje. Een getuige misschien? Misschien drugsgerelateerd?

Mocht iemand iets horen of zien op AT5 of via andere lokale nieuwskanalen, dan houd ik me zeer aanbevolen en u bent natuurlijk de eerste die het hoort als ik meer weet. Het maakt m'n gevoel over dat steegje er niet beter op .

Update (12:24, 3 juni)
Meer info is eindelijk te vinden op AT5 (en nu zie ik dat Trouw er wèl snel bij was). Het was "gelukkig" geen schietpartij in het steegje zelf, maar in een woning aan de Burmandwarsstraat (ik vermoed het appartementencomplex dat aan één zijde het steegje afbakent en waar veel van de hangjongeren wonen). Het pand staat bekend als drugspand en het 40-jarige slachtoffer is na het incident ook aangehouden, vermoedelijk omdat hij zelf ook niet helemaal zonder blaam is. Hij is in z'n been geschoten tijdens een ruzie met twee mannen, die helaas nog voortvluchtig zijn. Update 2
Op AT5 nieuws (televisie) bleek dat het zich inderdaad in het flatje heeft afgespeeld.

Mijn koelkastmagneetjesavontuur illustreert perfect de hoeveelheid entertainment die ik voor bevrijdingsdag gepland had. Geen Ramses Shaffy, grote mensenmassa's noch lauw evenementenbier konden mij die dag uit mijn pyama krijgen. Been there, done that, laat me met rust ! Om drie uur werd ik bruut uit mijn zaterdagsroes gerukt door het nieuws van Menno dat mij via Abdon bereikte. Lewis Black stond met een interview in de spits (pagina 15), was een weekje in Amsterdam en heeft één enkele keer opgetreden in het sinds 1 april geopende Comedy Theater aan de Nes.

Wààààt? Lewis Black trad op in Amsterdam en wij wisten het niet? Voor degenen die niet door Abdon, Menno en ik ad nauseam bestookt zijn met citaten uit Amerikaanse nieuws- en comedyshows: Lewis Black is één van mijn comedyhelden! Dat er zelfs maar een kans zou bestaan om ooit één van die helden (Stephen Colbert, Lewis Black, Jon Stewart, Rob Corrdry etc.) live te zien optreden in Nederland was nog nooit in me opgekomen, daar ze in Nederland eigenlijk nauwelijks bekendheid genieten, en hier was er dan één, en die hebben we laten lopen. D'oh!

Maar al snel bleek dat Menno zich vergist had. Het optreden moest nog komen, was vanavond, en was compleet uitverkocht, getuige dit bericht. Bellen dan? Neeh, heeft toch geen zin. Maar we moeten toch IETS doen? Abdon las de kleine lettertjes en wat bleek: iedereen die niet z'n gereserveerde kaartje een uur voor aanvang van de show ophaalt, is z'n reservering kwijt! We spraken dus af om 19:00 uur, en zouden gaan bedelen voor kaartjes. Aangekomen bleek er zoiets als een wachtlijst te bestaan, en wij waren de tiende op de lijst, zo'n twintig mensen moesten dus niet komen opdagen (reserveringen gaan vaak in tweetallen), voordat wij aan de beurt waren. Een half uur later zouden we weten of we naar binnen mochten, maar haar blik was niet bemoedigend, moed indrinken bij de Tara dus.

Een halve pint later in de rij voor de kassa afwachtend bleek dit optreden redelijk groots te zijn voor het Comedy Theater. Drie vrijwillige dames die normaliter gratis kaartjes uitdelen aan toevallige passanten om de tent vol te krijgen werden naar huis gestuurd en de expats in de rij werden geïnterviewd door een dunne dame met een dikke camera die naar de bekende weg vroeg. De meneer voor ons werd ook op de wachtlijst gezet en "ze zou zijn naam wel oproepen" als hij toch nog aan de beurt zou komen. Eenmaal vooraan gaf een korte blik op haar wachtlijst echter aan dat wij de laatste op dat moment waren met een vinkje voor onze naam! W000h0000, binnen, en echt op het nippertje!

Het Comedy Theater is klein en kan zo'n 250 mensen herbergen. Wij zaten strak in het midden, zes of zeven rijen vanaf het podium en hadden, afgezien van twee kleffende Amerikanen van middelbare leeftijd voor ons, een geweldig zicht op het podium. Daar zit je dan, in afwachting van je grote held, terwijl je een paar uur ervoor nog magneetjes aan het plakken was. Onwerkelijk en zo blij als een klein kind.

De als een Pim Fortuyn-achtige dandy geklede John Bowman, het voorprogramma, kwam trillend van de zenuwen of de ontwenningsverschijnselen op en had zeker drie minuten stamelen nodig om op gang te komen. Dit tripje naar Amsterdam was blijkbaar een soort vakantie voor ze. Zeven dagen hebben ze niets anders gedaan dan met iets te volle teugen van het Amsterdamse leven genoten en nu het feest voorbij is, is er weinig van ze over. Eenmaal op stoom was hij geniaal, maar zodra hij gas terugnam raakte zijn verhaal weer verstopt in zijn katerkop en moest hij het weer over een andere boeg gooien. De echt grote komieken, waartoe Lewis Black ook behoort, hebben hun programma zo dichtgetimmerd en stukgeoefend dat er van improvisatie en "stand-up" weinig te merken valt. Maar deze vent wist ons zeker een half uur met observaties over Amsterdam en de Nederlanders op het puntje van onze stoel te houden. De grootste lachers kreeg hij op z'n hand door Lewis Blacks handelsmerk, z'n driftige handbewegingen als hij zich kwaad maakt, te parodiëren. We waren dus niet de enige fans in de zaal en weldra zou hij aantreden.

Ook Black had moeite om op gang te komen. Langzaam pratend, met veel geaarzel, moest hij duidelijk nog even zijn draai vinden en ook hij gaf het zware Amsterdamse nachtleven de schuld. Veel van z'n grappen kende ik helaas al en zeker aan het begin bouwde hij ze eigenlijk een beetje verkeerd op, waardoor de clou koud op ons dak viel en de lachers tot zijn eigen verbazing wegbleven. Toen hij van de meer politiek getinte grappen overstapte op het dagelijkse leven, leek hij de zaal ook een stuk beter mee te krijgen. Vermoedelijk blijven heel veel subtiliteiten verborgen voor diegenen die niet tot over hun oren in de Amerikaanse politiek zitten. Naarmate de show vorderde kwam ook Black er steeds beter in, en bleek na verbaasd op z'n horloge te hebben gekeken dat hij aan het eind lang niet al het materiaal behandeld had, dan hij in de planning had. Amsterdam is echt funest voor artiesten!

Na de show, weer in de Tara, bleek dat we maar niet uitgepraat raakten over dit onverwachte optreden. Zo zit je thuis brak te wezen, zo zit je in een uitverkochte zaal naar een artiest te kijken waarvan je nooit gedacht had die ooit in levende lijve te zien. Nee... Echt heel raar... Kom, we nemen er nog één .

Zo, het is me eindelijk gelukt ... Na vele uren staren en schuiven met losse woordjes op mijn salontafeltje kan ik eindelijk verder met mijn kamer opruimen. Alle magneetjes zijn zo goed en zo kwaad als het kan op de koelkast geplakt! Zie hier het resultaat!

Bij elk “gedichtje” dat je schrijft, raken de woorden meer en meer op, dus hoe lager op de koelkast, hoe beperkter de gedichten, tot er slechts losse flarden overblijven. Zie het als een grote 10-Voor-Taal opdracht met honderden woorden . Ik ben best trots .