Perception Laboratory, onderdeel van de psychologieafdeling van de schotse St. Andrews Universiteit, is gespecialiseerd in digitale analyse van gezichten. Zo onderzoeken ze wat gezichten mooi maakt en schrijven ze algoritmes om gezichten te verouderen of verjongen.

Sinds kort is hun software online beschikbaar, in de vorm van een Java applet, zodat je fijn aan de slag kunt met je eigen gezicht (of dat van iemand anders). Zo kun je een persoon verjongen, verouderen en van sexe, van huidskleur, van soort of zelfs van schilderkunst veranderen. Hier kun je alvast zien wat de software van mijn gezicht maakt en ik waarschuw u, 't is geen mooi gezicht . Uw grappige creaties zijn natuurlijk van harte welkom in de reacties, maar ga er niet van uit dat de foto's op de website van de universiteit blijven staan (upload ze zelf dus ergens heen, of mail ze desnoods naar mij). Veel plezier .

Van dat niet-roken krijg je veel te veel energie en dat moet blijkbaar al sportend opgemaakt worden. Deze week was dan ook de sportiefste week van het afgelopen jaar. Ik ben zowel maandagavond, woensdagavond als vrijdagmiddag een uurtje gaan zwemmen, heb zaterdag tot zwetens toe twee keer een kwartier gekart en heb gisteren zelfs m'n mountainbike weer afgestoft. Het was het vier trappen naar beneden slepen van m'n fiets zeker waard! Lekker een rondje Noord-Amsterdam gedaan: over de Schellingwoudebrug naar Durgerdam, over de Uitdammerdijk langs het Kinselmeer en via Ransdorp weer terug naar diezelfde brug. Een erg mooi rondje, en dankzij een link van jeran ook nog eens handig te visualiseren en te meten!

Meneers half uitgedrukte shaggie bedierf ons eten. De dikke, blauwe slierten rook trokken niet alleen prachtig golvende, ononderbroken lijnen tussen de asbak en het bevallige neusje tegenover mij, ik had zelf nog last van die stank ook! Alsof ik al jaren rookte pakte ik de peuk en drukte hem ferm uit op de bodem van de porseleinen bak; na elf dagen was ik het uitdrukken in elk geval nog niet verleerd. Even was ik bezorgd voor de belerende geste die ik hiermee maakte, vervolgens over het vasthouden van een brandende sigaret, maar de weerzin won het van de takt.

“Heeft u een vuurtje voor me?”, vroeg dezelfde grijze, jarige meneer naast me, een uur of wat later. “Nee meneer, ik rook niet!”. Het floepte eruit. Zelfverzekerd, zonder dat ik er over na hoefde te denken. Hij leek uit het veld geslagen, had dit antwoord zeker niet verwacht. Zag ik er dan zo rokend uit? Of zag hij me toch vol overgave die peuk uitdrukken? Trots keek ik voor me uit en zei heel afgezaagd “een mijlpaal” .

Het is alweer bijna een week geleden dat ik gestopt ben met roken en het valt me (en gelukkig iedereen om me heen ook) niet alleen reuze mee, het was zelfs geweldig!

Eigenlijk had ik alleen de eerste twee dagen regelmatig een raar en "hongerig" gevoel in mijn buik en sliep ik maar twee nachten redelijk slecht. De rest van de week was ik hooguit een beetje prikkelbaar en snel afgeleid (of kon niet goed opletten noch onthouden), maar had ik lichamelijk nauwelijks last. Bij grote stress voelde ik me wel wat zenuwachtiger dan anders en mijn ongeduld kwam wat sterker naar voren zonder sigaret, omdat ik niet zoals gebruikelijk even weg kon vluchten om vijf minuten al rokend stuk te slaan, maar het was niet verlammend zoals de vorige keer. De anti-hersenspoeling van Allen Carr (tenminste, ik zou niet weten waarom het anders nu zoveel beter gaat dan de vorige keer) werkt zo goed, dat ik bij al de problemen waar ik tegen aanloop denk “op dit moment had ik als roker een sigaret genomen”, zonder ook daadwerkelijk naar eentje te verlangen. Gisterenavond was ik zelfs voor het eerst in een gezellige, volle Ierse pub waar voortdurend gerookt werd, zonder één moment zelf te willen roken.

Het enige moment dat ik nu nog merk dat ik wèl naar een sigaret verlang, is het moment waarop ik achter mijn computer thuis ga zitten en tot rust kom (nu dus, oei! ), vermoedelijk omdat mijn bureau de plaats is waar ik het afgelopen jaar de meeste sigaretten heb gerookt en waar ik altijd direct een sigaret binnen handbereik had. Streng mijn buik toespreken en meneer het nicotinemonstertje zakt weer zielig ineen.

Nu heb ik alleen nog maar gezeurd over het stoppen, maar netto was deze week prettiger en vooral vele malen leuker dan mijn gemiddelde week! Ik stelde me in op hel en verdoemenis en dan valt alles niet alleen enorm mee, het is nog leuk ook! Natuurlijk ervaar ik de standaard voordelen van stoppen met roken, zoals meer energie en minder last van pijn in mijn keel, de sociale voordelen van zonder al te veel problemen stoppen zijn geweldig! Iedereen is niet alleen blij dat ze niet meer in de rook hoeven te zitten, ze zijn ook nog eens blij dat het je lukt zonder dat zij eronder hoeven te lijden . Dat sommigen, het vooruitzicht op ellende ten spijt, zich toch aanboden om mij 's avonds bezig te houden de eerste week, vond ik dan ook helemaal fantastisch! Taarten bakken en de volgende dag uitdelen met Jocelyne, naar een Duitse film en naar het A'nest met Edith, fantastische soep en vegetarische lasagna eten bij Elske, vissoep, bottarga en makreelsalade koken met jeran en naar The Garlic Queen met Edith, Francesco en Jarek, niet ondanks, maar dankzij stoppen heb ik een topweek gehad!

De eerste dag heerlijk buiten zitten op het balkon, al was het na een roseetje en een overheerlijke soep met pangafiletballetjes al gauw te koud, bleef niet ongestraft. Wel dertig muggen hadden zich toegang tot de huiskamer verschaft.

Nog onervaren en daardoor sloom waren de eerste muggen van het seizoen zo uit de lucht te meppen en ook op de muren bleven ze lang genoeg zitten om zich slachtoffer te kunnen noemen. Aldoor spiedde mijn oog voor kleine vlekjes op behang en muur, en er één spotten was er één doden, tenminste, als ze niet ondersteboven aan het plafond hingen. Ik ben niet zo lang, en na een paar wijntjes ben ik veel te onhandig voor heldendaden op stoelen en tafels. Dus bij de zwaartekracht tartende exemplaren verwittigde ik de wat handigere vrouwelijke muggendoders, die vervolgens de halsbrekende toeren op zich namen. Net nadat één der dames een streepje achter haar naam had gezet en weer veilig met beide benen op de grond stond, vloog er een mug achter haar langs. "Stil staan!", maande ik en beraadde me op de nu te volgen stappen. Voorzichtig bracht ik mijn handen achter haar rug, klaar om toe te slaan. De mug had overduidelijk geen zin om te sterven en besloot, ter provocatie, precies op de billen van de moordenares van z'n voormalig vriendje te landen. Wat een slimme mug! Terneergeslagen gaf ik mij over en zei "Eh, dit kan natuurlijk echt niet!", tegelijkertijd vertwijfeld kijkend naar mijn disgenoten. Hoe de eigenares van de billen begreep dat de mug aldaar geland was snap ik nog steeds niet, maar het antwoord luidde redelijk duidelijk "doe maar!". "Weet je het zeker?", stamelde ik nog, maar ze was vastberaden. Het klonk "Pats!" en vol trots presenteerde ik, op de houten tafel, de meest zacht en tevreden gestorven mug ooit. Hiermee is voor eens en voor altijd bewezen dat er zoiets bestaat als een uiterst functionele billentik, maar dat de omstandigheden wel uiterst nauw komen .