Het wondermedicijn is gevonden hoor: alcohol en Baschie slaapt als een roos ; al verhoogt het wel het monstertje in mijn buik voordat ik slapen ga, heb ik wel een gevecht met dat onderkruipsel over voor wat slaap.

Wat de meest zware dag van mijn koude-kalkoenqueeste had moeten worden, verdient het tot nu toe nauwelijks om beschreven te worden. Teleurstellend voor m'n blog wellicht, dus ik zal jullie vanaf nu alleen nog maar lastigvallen als ik daadwerkelijk iets te melden heb, maar des te beter voor de jongeman achter de blog. Geheel uitgeslapen, geen lichamelijke ontwenningsverschijnselen, nauwelijks geestelijke ontwenningsverschijnselen, niet sjacherijnig, noch labiel, hooguit een beetje lusteloos. Nu moet ik toegeven dat ik tot nu toe stress redelijk heb kunnen vermijden, maar volgens mij kan ik dat ook wel aan zonder siggies. Allen Carr is een held .

Alle valeriaan, anti-zenuwthee en melk met anijsblokjes ten spijt heb ik vannacht weer niet of nauwelijks geslapen en had ik de raarst mogelijke gedachten en half-dromen. Ik heb eerlijk gezegd echt geen idee waarom ik niet kan slapen, want zenuwachtig ben ik niet. Carr wijt het aan een te veel aan energie, veroorzaakt door het feit dat meer zuurstof je organen bereikt, maar ik betwijfel of mij dat nu al zou kunnen overkomen. Zo snel is alle koolmonoxide toch niet uit je lichaam?

Het "werkende deel" van dag twee zit er ook al weer bijna op en afgezien van de moeheid heb ik nauwelijks ergens last van. De vorige keer waren dag 2 en 3 echt het allerzwaarst en daar merk ik nu geen ene bal van. Iets wil me, elke keer dat mijn gedachten even stil staan, richting het rookbalkon duwen, maar het wordt nauwelijks meer vergezeld door de buikgevoelens die ik gisteren had. Dit zou aan Allen Carrs boek kunnen liggen, maar ook aan de Valeriaan die ik drie maal daags trouw inneem. Ook heb ik gisteren en vandaag liters water gedronken, wat vast ook helpt tegen een leeg gevoel .

Ik merk trouwens dat het best goed is dat ik elke avond tot en met zaterdag helemaal volgepland heb met leuke activiteiten. Naarmate de avond vorderde kreeg ik gisteren steeds meer zin in sigaretten, en ook vanochtend was het bijzonder raar om niets te roken bij mijn eerste kopje koffie. Vanavond ga ik met Edith naar Das Leben der Anderen. Wel grappig, bij de gedachten aan het lopen naar de fietsenmaker stak meneer het nicotinemonster net enorm zijn kop op. Pech gehad ouwe rups .

Update Ik zal hier geen recensie van maken, maar Das Leben der Anderen is een absolute aanrader! Grappig en serieus tegelijkertijd, gaat dat zien! Wat werd er trouwens veel gerookt in 1984 zeg . Eerlijk gezegd vond ik het zelfs fijner om ex-roker, dan om roker te zijn in de bioscoop. Als roker had ik halverwege de film vaak al weer zin in een sigaret en wipte ik ongeduldig op mijn stoel. Als niet-roker wip ik nog steeds ongeduldig, kan ik vanwege mijn wattenkop de film niet heel goed volgen, maar kan ik in ieder geval de zin in een sigaret redelijk snel de kop indrukken en hoef ik me geen zorgen te maken over de lengte van de film. En u merkt al wat het grootste nadeel van stoppen met roken is: ik kan er niet over ophouden. Alles moet over dat verdomde roken gaan, yak yak yak yak. Ik moet momenteel een verschrikkelijk saaie gesprekspartner zijn, maar gelukkig waren m'n gesprekspartners op het ergste voorbereid. Als praten over stoppen het grootste probleem is, valt het reuze mee

Zo, en nu begint het dagboekbloggen. Ik zal niet vaker dan één keer per dag bloggen, wees maar niet bang, maar het kan zijn dat ik meerdere keren per dag het blogje aanpas.

Na mijn laatste sigaret (om 22:1 ben ik eerst flink mijn tanden gaan poetsen en toen begonnen aan het stoppen-met-roken-dagboekje van Allen Carr. In eerste instantie door mijn geliefde collega's gekocht als steun voor na het stoppen d.m.v. het gewone boek, blijkt het achteraf dezelfde inhoud als het boek te bevatten, maar in 365 korte, hapklare brokken; op pagina 365 mag je dan ook pas stoppen. Het bleek niet alleen een prima samenvatting van het boek te zijn, maar ook mijn laatste twijfels weg te nemen. Dacht ik. Want de nacht was, alhoewel niet echt zwaar, wel heel lang. Waarom ik niet kon slapen weet ik niet, maar ik zweette wel als een hond en kon maar niet ontspannen. Ontwenningsverschijnselen kunnen het niet zijn geweest, je slaapt immers elke nacht zonder te roken. Uiteindelijk ben ik maar om 8:15 opgestaan, heb koffie gezet, me gedoucht, het blogje van Wipi voorbereid en ben richting de UvA gelopen.

Dat het vandaag fantastisch weer is helpt enorm! Ik ben ontzettend vrolijk! M'n achterband is lek, dus ik moest door het heerlijke zonnetje naar m'n werk lopen, eindelijk goed de uitlaatgassen van de auto's ruikend in plaats van die vieze rook en kan me heerlijk storen aan alles en iedereen die/dat lawaai maakt. Raar hoor, vrolijk zijn en lichtgeraakt tegelijkertijd . Ook op mijn werk was ik aanvankelijk wat snel afgeleid, totdat ik de deur dichtdeed en Gadi niet meer hoorde.

Ik zat achter m'n bureau en wist dat ik niet naar buiten hoefde om me eerst wat moed in te roken. Natuurlijk wilde een deel van me dat wel (mijn linkerhelft om precies te zijn, die dan heel kort even een tikje geeft), maar dan keek ik even naar mijn buik, alsof ik de worm zag schoppen, glimlachte naar hem, schudde mijn hoofd, en ging weer aan het werk. Nu ik dit schrijf is het vier uur, ben ik net heerlijk buiten geweest voor een ijsje op een terrasje, en heb ik nog steeds geen trek in sigaretten. Ik ben wat moe, kijk wat dwaas uit m'n ogen en voel wat kleine, korte scheutjes in mijn linkerbuikhelft. Als de rest van de week zo goed loopt, dan is deze stoppoging oneindig veel makkelijker dan de vorige! Vanavond gaat Jocelyne me lekker bezig houden in Diemen, zodat ik geen kans krijg om te kniezen!

Update

Jocelyne kwam met een geniaal plan om mij een avondje bezig te houden en tegelijkertijd goed te maken dat we op onze verjaardagen niet getrakteerd hebben: taarten bakken! We hebben zowel een chocoladenperentaart als een gewone chocoladetaart gemaakt en Jocelyne neemt ze morgen mee voor bij de koffie!

Ik voel dat ik vanavond al wat meer last heb. Ik neem niet zoveel op geloof ik, maar dat kan ook met het weinige slapen van gisteren te maken hebben. Vooral toen ik net achter mijn bureau thuis ging zitten en een glaasje anti-zenuwenthee aan mijn lippen zette greep mijn linkerhand automatisch in de rondte voor een aansteker. Toch ben ik zeker niet "aan het lijden" en valt het me tot nu tot heel erg mee.

Zo, ik ben gestopt! Ik heb mijn laatste sigaret in mijn mond gestoken, aandachtig eraan gelurkt en hem halverwege uitgemaakt en weggegooid, inclusief asbak, rondslingerende sigaretjes en vloei.

Mooie quote (voor mezelf): “Zie het hele stoppen als een opwindend spel. Zie dat nicotinemonstertje als een soort worm in uw maag. U moet hem drie weken uithongeren terwijl hij in leven wil blijven en met alle mogelijke slimmigheidjes probeert of hij u zo gek kan krijgen om een sigaret op te steken[...] Met iedere verleiding die u weerstaat, heeft u de vijand weer een dodelijke slag toegebracht.[...] Wat u ook doet, de gedachte aan roken moet u niet proberen te negeren.[...] Het is net zoiets als niet kunnen slapen. Hoe bezorgder je bent, hoe moeilijker het wordt.”

Tja, wat zal ik ervan zeggen. Hoera! Het gevecht zal zo wel beginnen en baschie gaat de strijd aan! Nooit meer roken! Wat ik de komende tijd ook ga doen, ik ga me erop verheugen nooit meer te hoeven roken!

Vanavond gaat het gebeuren. Rond een uur of elf/twaalf rook ik mijn laatste sigaret, snijd de rest van het pakje doormidden met het grootste mes dat ik heb, volg ik Allen Carrs laatste instructies en roep ik de magische woorden: "ik ben geen roker!".

Grappig trouwens. Ik had gedacht dat ik het op mijn laatste inkopen wel tot vanavond uit zou houden, maar vanmiddag voorzag ik ineens een tekort; gisterenavond bij mijn ouders toch te veel gerookt. PANIEK! Zo werkt roken dus dacht ik. Het minste of geringste stressmomentje en je schiet in paniek omdat je misschien te weinig sigaretten hebt om je er doorheen te slepen. En stress is het wel dat stoppen gaan: de zenuwen gierden vanmiddag door m'n keel. Als een soort laatste monument aan mijn verslaving liet ik mezelf nog één keer toe om met grote schaamte een laatste pakje te kopen en in te zien hoe belachelijk ik bezig ben. Nu kan ik tenminste, ter verhoging van de drama, ritueel een bijna vol pakje doormidden snijden,

Goed, voordat ik stop, wilde ik nog even het laatste deel van Allen Carr gaan behandelen. Als ik daar vanavond aan begin nadat ik gestopt ben is het einde zoek, slaap ik pas om 3 uur vannacht en begin ik de frisse morgen al met een houten kop.

Het meest interessante van het tweede deel is het verklaren waarom stoppen met roken op "de wilskrachtmethode" niet werkt en het daaraan gerelateerde "minderen". Als je "wilt" stoppen, ben je van plan je de komende tijd iets te ontzeggen. Als je ook maar enig voordeel in het roken blijft zien, maar stopt vanwege de nadelen, voel je je constant zielig: ik mag niet roken, in plaats van ik rook niet. Ik moet sterk zijn in plaats van ik mag blij zijn. Mijn grootste angst is dan ook dat ik, ondanks Carrs boek, grote trekken ga vertonen van de wilskrachtstopper.

Minderen is eigenlijk niet toegeven dat roken nergens op slaat. Als je mindert, jezelf bijvoorbeeld op rantsoen zet, leef je naar elke sigaret uit en ben je je continu bewust van het feit dat je "gestopt bent" tussen de sigaretten door. Dat houd je vast een week of drie vol, maar wil je je hele leven aan de ketting van de sigaret liggen? Wie mindert hecht steeds meer waarde aan zijn sigaret en gaat, hoe minder hij rookt, meer genieten van z'n sigaretten. Niet omdat ze lekker zijn, maar omdat dit de spaarzame momenten op de dag zijn waarop de roker zich lekker kan voelen. Een tweede gevaar van zowel minderen als wilskrachtstoppen is dat je steeds minder fysieke nadelen van het roken gaat ondervinden naarmate je langer gestopt bent. Hierbij vergeet je feitelijk waarom je ook alweer wilde stoppen en worden je nog meer argumenten tegen het roken ontnomen.

Het hoofdstukje timing had me even bij de ballen. Na wat tips over het juiste moment (niet al te veel stress, weinig verveling, na gelang het type roker dat je bent), kwam hij met het verhaal dat het eigenlijk het beste is nu te stoppen. Shit, ik was toch niet halverwege een boek om nu al te stoppen. Haastig bladerde ik door en vond het onheilspellende hoofdstuk "de laatste sigaret", en de rust keerde weder. Het is niet het laatste hoofdstuk, dus ik moest mijn hoofd er nog bijhouden ook, om dat hoofdstuk op een geschikt moment te bereiken (vanavond).

Na de timing komen wat geruststellende hoofdstukken. Nee, je gaat de sigaret niet missen, je gaat niet dikker worden, en nee, stop alsjeblieft niet met truukjes zoals weddenschappen, geld in een envelop, in teamverband etc. Levensgevaarlijk! Die geven je feitelijk uitwegen. Betaal 100 euro, en je mag weer roken. Faalt iemand waarmee jij gestopt bent? Gedeelde smart is halve smart. Ow ja, en je bent geen speciaal geval, stoppen is voor jou net zo makkelijk als voor anderen. Verderop zal Carr nog behandelen of je vervangende middelen moet gaan gebruiken (nee, die houden je alleen maar verslaafd) en of je verleidelijke situaties moet mijden (we zullen zien).

Samengevat is het voornaamste punt waarop Carr hamert in dit laatste deel dat een stopper de sigaret mist en hoopt op zijn terugkomst. In plaats van te stoppen moet je gewoon nooit meer iets met sigaretten te maken willen hebben. Elk moment dat je iets vreemds voelt en dat aan het stoppen wijt: wees blij! Dit is een teken dat de nicotine je lichaam verlaat, dat je weer meer energie gaat krijgen, beter kunt ademen, minder stinkt, socialer kunt zijn, gezonder. Je moet die sigaret gaan haten, niet gaan missen. Zie het als een soort gezondheidstraining. Sporten is ook niet altijd even leuk, maar het feit dat je aan je lichaam werkt, gezonder wordt, fitter wordt, maakt het de moeite waard. Dat gevoel in je onderbuik? Spierpijn van het harde werken, een teken dat je vooruit aan het gaan bent! Geen enkele roker wil zijn hele leven lang roken. Elke roker wil eigenlijk stoppen. Maar de angst en het zichzelf iets moeten ontzeggen weerhoudt hem ervan. Nu niet stoppen is straks ook niet stoppen, is je hele leven lang verslaafd moeten zijn, met alle nadelen van dien.