Vijftig meter bereik in het vrije veld zou toch genoeg moeten zijn om de afstand tussen mijn kamer en de voordeur te overbruggen met radiografische signalen. Maar als ik maar een klein beetje uit het zicht verdween met de bel, hoorde mijn vader geen signaal meer. “Terug dus”, zei pa. “Verschrikkelijk”, zei ik. Teruggaan met spullen die al uit de (inmiddels kapotte) verpakking zijn om ze te ruilen heb ik nog nooit gedaan, maar pa hield voet bij stuk. De winkel was al dicht, maar hij zag de manager rondlopen, wenkte, overlegde, legde een paar tientjes bij en kwam vrolijk thuis met het sterkste model dat ze hadden. 200 meter! Die ging wonder boven wonder wel door alle obstakels die we konden vinden heen, en prijkt nu trots aan mijn voordeur.

Je hoort het goed Elske. Nog minder redenen om een mobiel aan te schaffen: Baschie heeft de beschikking over een heuse deurbel! Wanneer val je eens onverwachts binnen?

Je kent ze wel, die foto's met een enorm lange sluitertijd, waarbij de voorgrond stilstaat en op de achtergrond de sterren netjes een draai om de poolster maken. Helaas kan ik met mijn digicam dit soort foto's niet maken: mijn maximale sluitertijd is 8 seconden, mijn diafragma is nauwelijks in te stellen en hij lijdt flink aan warmteruis ("dark noise"). Ow ja, en ik zit niet op de camping, noch in mijn niet bestaande achtertuin. Aan de andere kant, iedereen maakt dit soort foto's, saaaaaai.

Vanavond heb ik het eens omgedraaid. Ik heb mijn camera vijfentwintig 8 secondenlange opnames laten maken, in intervallen van 15 seconden, en deze met Matlab zodanig over elkaar geschoven dat de sterren op dezelfde plek blijven en de aarde beweegt. In zes minuten is de draai van de aarde redelijk op te vatten als een lineaire beweging, dus meer dan wat schuiven had ik niet nodig.

Ik heb "image stacking" al vaker gebruikt (en hetzelfde Matlab scriptje), om de ruis te verminderen bij mijn astrofoto's, al waren de sluitertijden toen een stuk langer (gekoelde, speciaal voor dit doeleinde uitgeruste camera met enorme pixels) en een "equatoriaal opstestelde telescoop". Zo'n telescoop staat op een statief waarin één van de assen exact parallel aan de draaias van de aarde staat en met een motor kan zo'n telescoop precies tegenovergesteld aan de aardrotatie bewegen, zodat je een ster netjes kunt volgen. Omdat een CCD maar een beperkt aantal fotonen kan tellen (de belichtingstijd is dus beperkt), en het volgsysteem niet perfect werkte, moest ik een scriptje schrijven om opeenvolgende foto's over elkaar te plaatsen, rekening houdend met kleine verplaatsingen van de sterren in de foto.

In de foto uit mijn raam zie je het sterrenbeeld Orion, Stier en het zevengesternte (M45 of de Pleiades). Om de sterrenbeelden wat beter te zien, en vooral om M45 beter uit te lichten heb ik de foto wat overbelicht en de sterrenbeelden ingetekend.

Allen Carrs boek "stoppen met roken" zou dè methode moeten zijn waarbij je stopt zonder ontwenningsverschijnselen of zelfs maar de wens naar roken: je eindigt het boek als niet-roker, niet als gestopte roker. Hoe meneer Carr dat precies wil gaan bereiken is me inmiddels al een klein beetje duidelijk, maar op de uiteindelijke knaller moet ik helaas nog wachten, ik ben immers pas op pagina 69 van de 160. Ik heb me zoals gezegd alvast voorgenomen alles te geloven wat meneer schrijft, om me zo, desnoods via het placebo-effect, van het roken af te helpen zonder me zielig te gaan voelen dat ik het roken moet missen. En dat is geloof ik vooral Carrs intentie. Je te laten inzien dat roken je helemaal nergens mee helpt en dat je altijd beter af bent als niet-roker, dan als roker.

Carr is overduidelijk een Amerikaan. Zijn op-de-borst-klopperij gaat van voorwoord tot hoofdstuk twee voor een sceptische Nederlander eigenlijk te ver, maar zou in plaats van arrogantie ook gewoon onderdeel van "de methode" kunnen zijn: hoe meer je gelooft dat de methode gaat werken, hoe beter het resultaat. Vervolgens bestookt hij je, in tegenstelling tot iedereen die je van het roken af wilt hebben (vrienden, overheid, de dokter), niet met gruwelverhalen die ieder weldenkend en onverslaafd mens zou laten stoppen, maar legt hij haarfijn uit waarom het eigenlijk zo moeilijk is om te stoppen. Want zeg nou zelf, als je logisch zou nadenken zou je als roker direct stoppen, toch?

Één van de oorzaken is het "nicotinemonstertje", zoals Carr het noemt. Een onbestemd gevoel van onbehagen dat Carr "de leegte" noemt, dat iedere verslaafde roker heeft en dat steeds sterker wordt naarmate de tijd na je laatste sigaret groter wordt. In mijn vorige blog heb ik dat gevoel zenuwachtigheid genoemd. Feitelijk al het rookgedrag wordt door hem aan het opheffen van dat onbehagen opgehangen. Het enige dat nicotine voor je doet is je ontwenningsverschijnselen opheffen.

Ben je zenuwachtig? Dan heb je daar als roker nog het gevoel van onbehagen bij en moet je nicotine tot je nemen om je ongeveer net zo zenuwachtig als een niet-roker te voelen. Wil je je ontspannen, dan moet je eerst dat gevoel van onbehagen verlichten voor je daadwerkelijk net zo ontspannen als een niet-roker kunt zijn. Wil je je concentreren, dan kun je geen afleiding gebruiken. Het onbehagen leidt af, en moet je dus eerst uit de weg helpen. Als je lekker bezig bent valt het gevoel van onbehagen nauwelijks op, maar als je je verveelt... Juist, je onbehagen valt op, je gaat je erop concentreren, en werkt het weg met een sigaretje. De fysiologische oorzaken van dit gevoel van onbehagen legt Carr niet uit, maar zijn na te lezen bij Wikipedia. Het komt er op neer dat aanvankelijk (als beginnende roker) nicotine bepaalde chemische signalen die je je prettig doen laten voelen en die van nature ook al in je lichaam aanwezig zijn, stimuleert. Door deze overstimulatie zal het lichaam de natuurlijk aanwezige signalen verwaarlozen en bijna tot nul laten reduceren, die zijn immers niet meer nodig. Als verslaafde roker heb je dus eigenlijk alleen tijdens het roken een normaal niveau van die "prettige signalen", en neemt het niveau hiervan al gauw af nadat je je sigaret uitgemaakt hebt. Volgens Carr is het zelfs zo dat je je als langdurig verslaafde roker zelfs tijdens het roken nooit meer zo prettig voelt als een niet-roker, waardoor het effect van de sigaret bij deze zinloos is geworden. Non-smokers have more fun! Door vervolgens alles dat rokers zichzelf wijsmaken te weerleggen (ik rook om wat met mijn vingers te doen: nou steek hem dan niet aan! Ik wil graag wat in mijn mond hebben: nou, steek hem dan niet aan!), blijft er alleen nog zijn stelling over: rokers roken omdat ze zich anders klote voelen.

Hierna heeft hij het over de ontwenningsverschijnselen zelf. Waarom kun je 10 uur zonder roken, bijvoorbeeld vanaf het moment dat je naar bed gaat, totdat je je ontbijt op hebt, terwijl je op andere momenten de ene met de ander aansteekt. Waarom ben je soms zo lekker bezig met iets, dat je helemaal vergeet te roken? Blijkbaar is die nicotineverslaving zo erg nog niet. In plaats van de nicotine wijt Carr de eigenlijke verslaving aan de hersenspoeling die rokers ondergaan hebben. Rokers maken zich continue wijs dat ze die sigaret nodig hebben. Bij het kleinste beetje stress is er eerst de gedachte aan de sigaret die alles goed gaat maken, alvorens de oorzaak van de stress aangepakt wordt. Een mooi beeld is de laatste wens van vrijwel iedere stervende soldaat in een oorlogsfilm: Een sigaret. De sigaret is onbewust het belangrijkste dat een roker heeft. Wat ik niet allemaal uitgespookt heb om toch te kunnen roken, nadat ik een half uur geleden mijn laatste uit het pakje heb gerookt! Dat terwijl ik vaak genoeg uren achtereen ergens mee bezig was zonder me te beseffen dat ik er niet bij rookte.

Het is nog best moeilijk een goede samenvatting te geven van wat ik nu gelezen heb. Carr springt zo veel heen en weer en herhaalt zo veel. Dan weer bespreekt hij de nadelen van roken, dan waarom roken eigenlijk onnozel is, dan weer waarom niet rokers het beter hebben, dan weer hoeveel geld het wel niet kost, dan waarom mensen eigenlijk beginnen met roken, dan waarom ze eigenlijk niet ophouden, dan hoe ze zich voor de gek houden, etc etc etc. Het feit dat meneer Carr vroeger zelf een verstokte roker was (hij is inmiddels overleden aan longkanker), en jarenlang zo'n 100 sigaretten per dag rookte maakt het boek niet alleen nuttig maar ook leuk en herkenbaar. Niet alleen is zijn boek doorspekt met herhalingen en samenvattingen (de mantra van een hypnotiseur), het zit ook vol anecdotes en interessante bespiegelingen. Daarom kan hij zo goed uitleggen dat het inderdaad soms geen probleem is om uren achtereen niet te roken als dat toevallig even niet mag, maar het, als de kans zich aanbiedt, vrijwel onmogelijk is om dàn niet te roken. Op de eerste paar hoofdstukken na komt hij heel vriendelijk, welwillend en vooral wijs over. Je wil alles aannemen dat hij zegt en soms roep ik zelfs hardop tijdens het lezen "ja, dat heb ik nu ook!". Anti-hersenspoeling werkt vast beter als je hard meewerkt .

Je mag vast nog niet stoppen met roken voordat hij helemaal klaar met je is, omdat hij je eerst helemaal ge(anti)hersenspoeld moet hebben. Maar dat is denk ik niet de enige reden. Je "verhoogt je bewustzijn", zoals Richard Dawkins zo mooi zegt, van het roken. Bij elke sigaret denk je na: vind ik hem lekker? Nee, eigenlijk niet. Is het slecht voor me? Ja, direct na het roken hoest ik veel meer dan ervoor. Voel ik me beter? Ietsje, niet veel, deze sigaret had ik vermoedelijk zelfs helemaal niet nodig. Zal ik nu gaan roken, of zal ik eens kijken of ik het langer volhoud? Ik moet immers doorroken zoals Carr zegt, maar voel eigenlijk momenteel nog helemaal geen gevoel van onbehagen, alhoewel dit was een logisch moment is om te gaan roken. Ook vraag ik me nu bij elke situatie die zich voordoet af hoe ik ermee omging de vorige keer dat ik stopte en hoe ik dat volgende week kan voorkomen, mocht Carr niet werken (wat het vast wel doet! ). Was ik maar gewoon een echte botte bikkel .

Gisteren meldde ik al dat ik het boek van Allen Carr: "Stoppen met roken" heb gevraagd voor mijn verjaardag, en ook heb gekregen. Ik ben dus al begonnen en ben inmiddels op pagina 69 van de 160. In de komende tijd ga ik het zo uitkienen dat ik het boek uitgelezen heb op het moment dat ik uitkies om te stoppen en als het lezen te hard gaat, ik begin door voorgaande secties dubbel of zelfs driedubbel te lezen. Het grote moment staat voor zondagnacht gepland en zoals u wellicht al vermoedt, heb ik daarom vandaag al herlezen wat ik gisteren tot me genomen heb.

Ik ga me voordoen als gelovige. Ik geloof reeds in placebo's en zelfbedrog. Maar vanaf nu geloof ik in sprookjes, in god, in homeopathie maar nog veel belangrijker, in Allen Carr, zijn methode, dat het gaat werken, en dat ik eigenlijk een niet-roker ben. En ik ga precies doen wat hij zegt. De komende dagen zal ik mijn ervaringen met Allen Carrs boek met jullie delen en daarom besteed ik er vandaag maar weinig aandacht aan. Wat ik nog wel kwijt wil, als dat nog niet duidelijk is, is dat ik pas mag stoppen van meneer Carr, als ik zijn boek uit heb. En die heb ik zondag uit, dus verwacht voor die tijd geen heroïsche daden!

Ook al ben ik vanaf nu een gelovige, de skepticus in mij heeft zich na 69 pagina's helaas nog steeds niet gewonnen gegeven, daarom vandaag alvast wat extra voorzorgsmaatregelen in de vorm van wat wellicht mijn langste blog tot nu toe is. Hierin beschrijf ik hoe mijn vorige stoppoging was, die ik een jaar lang volhield. Mocht je vinden dat baschie een overmatig emotioneel figuur is die veel te veel kijk geeft in zijn persoonlijke leven, back off en lees niet verder.

Waarom dan toch deze blog? Omdat, als Allens boek niet gaat werken, wat ik natuurlijk totaal niet geloof, het in de komende maand nog veel erger gaat worden met mijn blogs! Je denkt toch niet dat ik het ga opgeven hè? Als Carrs methode niet werkt, moet ik het maar op mijn tandvlees doen. Maar wat als ik nu weer veel te veel verlang van mijn omgeving? Wat als ik vergeet dat stoppen met roken gewoon vervelend is, niet meer niet minder? Of dat ik vergeet dat ik de vorige keer ook na een bepaald moment me gewoon een stuk beter voelde? Dan verplicht ik mezelf in elk geval de rest van deze blog te lezen.

De komende blogjes zullen dus gaan over Allen Carrs boek, maar na zondag volgt pas de echte ellende voor diegenen die last hebben van valse schaamte: mijn dagboek als gestopte, of zoals Carr het noemt, de "niet roker". Dit is vooral bedoeld om mij over een jaar niet weer te doen beginnen. Ook is het natuurlijk een leuke n=1 test van Carrs methode. Goed, als je nog niet voldoende afgeschrikt ben, dan nu mijn relaas.

Tweeëneenhalf jaar geleden besloot ik radicaal wat te doen aan mijn gezondheid. Ik woonde in Osdorp en fietste al zo'n twintig kilometer per dag, maar ik maakte daar ongeveer veertig kilometer van, ging thuis fitnessen, later zelfs hardlopen en had het plan opgevat om, als ik tien kilo minder woog, te stoppen met roken. De weg naar tien kilo afvallen geeft je een lekker lange periode om je voor te bereiden om te stoppen met roken en het feit dat je daadwerkelijk tien kilo bent afgevallen en blijkbaar goed bezig bent om er nog eens tien vanaf te gooien moest genoeg motivatie geven.

Bij de acht kilo eraf voelde ik me al zo goed en werden de aanmoedigingen van mijn omgeving zo sterk dat ik toen alvast besloot te stoppen. Na een avondje in de kroeg waren mijn sigaretten op en ik besloot te kijken wat er gebeurde als ik ze pas die volgende ochtend ging kopen. Iets dat anders nooit in me opgekomen zou zijn. Ik rookte nog liever de oude peuken uit mijn asbak, of fietste liever vijf kilometer naar de dichtstbijzijnde avondwinkel, dan dat ik een avond zonder sigaretten zou zitten, ook al is het twaalf uur 's nachts en zou ik tien minuten later naar bed gaan. De morgen brak aan, ik voelde me eigenlijk helemaal niet slecht, en besloot door te zetten.

De eerste dag was okay en vol te houden. Ik vertelde iedereen vol trots dat ik al X uur niet gerookt had en voelde me stoer. Die avond echter, gingen we naar de bioscoop en kon ik de film voor geen meter volgen, mijn gedachten dwaalden af, ik wilde naar buiten rennen en roken! De volgende week was het beste te vergelijken met een continue, extreme zenuwachtigheid die je compleet verlamde, gemengd met een steeds labieler worden waardoor je de zenuwachtigheid steeds slechter trekt en je het liefst de hele dag zou willen janken. Ik voelde me niet alleen waardeloos, ik werd ook nogal onzeker en labiel. Ik zocht bevestiging van iedereen die ik hoog had zitten en als ze niet snel genoeg precies zeiden of deden wat ik van ze verlangde, was ik extreem teleurgesteld en ging daar niet bepaald redelijk mee om.

De eerste anderhalve week was het zwaarst. De verschijnselen hielden nog wel aan tot zeker drie weken tot een maand, maar de onzekerheid groeide, hoewel ik er gelukkig fysiek steeds beter mee om kon gaan.

Na zo ongeveer een maand, anderhalve maand was ik redelijk de oude en begon zelfs een soort opleving. Mijn conditie ging keihard vooruit, mijn longen voelden steeds schoner aan en alhoewel de drang naar sigaretten nooit weg ging, waren de ontwenningsverschijnselen compleet verdwenen. Ik was trots en enorm blij dat het achter de rug was. Zelfs in de kroeg, waar voor mij toch de grootste associatie met roken zit, had ik geen problemen. Ik was gestopt, blij, voelde me beter en wilde dit mijn vrienden en mijzelf nooit meer aandoen!

Een paar maanden nog hield ik het harde trainingsregime vol, maar topweer werd rotweer, mijn gewicht bereikte iets waar ik steeds tevredener mee was en ik had eigenlijk niets meer voor mezelf te bewijzen. De sleur kwam erin, ik werd lui, verhuisde naar de Amstel en werd nog luier. Ik vergat hoe zwaar het was om te stoppen met roken en vooral hoeveel beter je je voelt als je niet rookt, of hoe slecht je je eigenlijk voelt als je wel rookt. Altijd zweten, hoesten en naar adem smachten als je de vier trapjes naar je eigen kamertje omhoog loopt. Het was zomer, de zin in sigaretten was nog immer niet verdwenen, ik had wat gedronken en bietste een sigaretje. Dat beviel enorm, voelde heerlijk, zeker met wat alcohol in je mik, en ik was voor ik het wist weer verslaafd.

En nu zit ik hier. Tweeëneenhalf jaar later rook ik een sigaret, één van de twintig tot vijfentwintig die ik per dag rook, baal van het feit dat ik net een topfeestje heb gehad waarin ik de enige was die iedereen de volgende dag hun kleding deed wassen en die met 0,0 conditie futloos in zijn bureaustoel letterlijk ligt te bloggen tot hij een ton weegt. Baschie wil stoppen en heel gauw!

Wat je net gelezen hebt heeft me een boel redenen om nooit meer te stoppen gegeven: Een enorme klotetijd voor een maand en waar haal ik een maand vandaan in dit drukke laatste jaar van mijn promotie, het mijn omgeving de ellende willen besparen, en de angst dat het me vast toch weer niet lukt. Aan de pluskant beginnen zich echter nog veel meer dingen te verzamelen: Ik ben echt de enige in mijn directe omgeving die regelmatig rookt. Ik word herkend aan mijn hoest zoals Elske aan haar nies of jeran aan z'n lach. Ik moet gezellige avonden onderbreken met rookpauzes en kan nog wel wegsneaken in gezelschap van twee of meer personen, maar iemand in z'n eentje laten zitten terwijl ik mijn verslaving bevredig? Ik heb een klote conditie. Ik ben de sigaretten steeds meer beu, ze stinken, zijn eigenlijk helemaal niet lekker en doen eigenlijk verdomde weinig voor me, behalve ervoor zorgen dat ik er niet nog één wil.

Ook heb ik veel geleerd van de eerste keer serieus stoppen. Dat mijn vrienden echt wel voor me klaarstaan, maar dat mijn leven niet de hunne is en ik niet een 24/7 service mag verwachten. Dat ik misschien ook deze keer onredelijk word en dat ik deze blog nog eens in zijn geheel moet lezen als dat dreigt te gebeuren en dat zenuwachtigheid redelijk te verhelpen is met middeltjes als valeriaan.

Daarom ga ik zondagnacht stoppen met roken. Je moet toch ergens een moment kiezen, en zondag leek me de beste. In het weekend heb je immers geen afleiding. Dag twee en drie zijn het ergste en 's avonds rook ik vele malen meer dan overdag, dus het lijkt me leuk om op één van die avonden bijvoorbeeld naar de bioscoop te gaan, of wat af te spreken. Ik kook graag zoals u weet . Ik ga de hele week volplannen met tripjes naar vrienden en familie, of ze hier uitnodigen. Mocht u zich gebruikt voelen door deze berekenende strategie, zeg dan vooral nee en wacht een maand tot het ergste over is.

Top dekt de lading wel . Wat een topavond, wat een topvrienden en wat een topcadeautjes! Sinterklaas eat your heart out! Nog nooit zoveel cadeautjes gehad en in Amsterdam zoveel vrienden over de vloer gehad als gisteren. Hoe je een man of vijftien in zo'n klein kamertje kunt proppen is mij nog steeds een raadsel, maar het werkte. Ik was zelfs een beetje bang dat de vloer het rondom het luik niet zou houden, maar het heeft het overleefd.

Van mijn getrouwde vrienden heb ik "Het zijn net mensen" van Joris Luyendijk gekregen en ik heb al van velen gehoord dat het een aanrader is; gauw lezen, want de gevende partij wil hem ook . Van de meest vinologische van mijn vrienden heb ik zowel een côte du Rhone (vele jaren geleden mijn introductie in de wijnwereld) als een mooie Chablis gekregen en van mijn Portugese legermaatje een LBV port . De aanwezigheid van Wipi is al een verhaal op zich en ik vermoed dat hij daar in z'n volgende gastblog nog wel over zal uitwijden. Het grappigste cadeautje, geïnspireerd op de 160's link van Edith, is toch wel de koelkastmagneetwoordenkit, waarmee je je koelkastdeur kunt voldichten. De collegae hebben me verder opgezadeld met een enorme fietskaart van Amsterdam en een wat handzamer model met routes door de omgeving. Mijn groene bank is eindelijk wat minder lelijk met m'n nieuwe rode grand Foullard, mijn vorig jaar gekregen en inmiddels gesneuvelde eiersnijder is vervangen door een meer basproof model en een prachtige houten theedoos met zorgvuldig ingepakte inhoud zorgt ervoor dat ik de dames nog beter kan gerieven . Oeh, zou ik toch bijna het kaasmes zijn vergeten!

Misschien het meest opmerkelijk punt van mijn verlanglijstje is het boek van Allen Carr: "Stoppen met roken". De Geenstijllezers onder u zullen denken dat ik een doodwens heb, maar ik vermoed dat mijn motivatie juist tegengesteld is. Het lastigvallen van mijn niet-rokende vrienden moet maar (weer) eens afgelopen zijn! Nu is stoppen met Baschie, zoals velen van mijn zeer gewaardeerde vrienden hebben gemerkt, geen kattepis. Baschie krijgt een nóg korter lontje, zijn traankliertjes lijken een geheel eigen leven te gaan leiden en zijn omgeving krijgt hier natuurlijk de schuld van. Vrienden blijven met een niet-rokende Baschie is dan ook vrijwel onmogelijk, maar stoppen is onmogelijk zonder de hulp van ze. Daarom bij deze alvast een vooraankondiging: Sla 50 liter schoon water, genoeg toiletpapier en blikken soep in! Baschie gaat binnenkort stoppen! Ik denk dat ik het stoppen maar ga bijhouden op m'n blog, zodat ik nog meer sociale druk heb om het vol te houden en zodat ik een jaar na dato kan nalezen waarom 1 sigaretje lenen geen goed idee is.

Bedankt voor de topavond en tot volgend jaar!