Zo, de voorpret is begonnen ! Willem Pieter heeft inmiddels een aantal verzekeringen geregeld en een voorlopige, bijna drieduizend kilometer tellende route opgesteld (met de klok mee). We rijden netjes om het dure en qua grenscontrole ingewikkelde Zwitserland heen (zo kunnen we tenminste 10 liter pure alcohol voor Limoncello meesmokkelen ), en rijden Italië binnen via Oostenrijk en weer uit via Frankrijk. Onderwijl doen we onder andere

• Trento, (Trentino Luganega, polenta)
• Verona, (bollito con la peperata, pastinada de caval)
• Vicenza, (Oca in Onto, gans in z'n eigen vet)
• Padova, (torresani allo spiedo, gigrilde duif)
• Ferrara, (mortadella, salama da sugo, paling van comacchio, cappellacci met pompoen)
• Bologna, (Tortellini in brodo, cannelloni ripioni di tortellini, scaloppine all'aceto balsamico, en nog veel veel meer)
• Modena, (aceto balsamico, torta di taglierini, torta barozzi, cotecchino/zampone)
• Parma,(culatello, agnolini in brodo, parmaham, mariola, zibello culatello, parmezaanse kaas)
• Placenza, (bomba di riso, pisare e fasò, faraona alla creta)
• Alessandria (gorgonzola)

aan. In de loop van de tijd hoop ik dit lijstje wat concreter te krijgen, wat meer informatie en wat links naar recepten of producten/boerderijen toe te voegen. De route kan natuurlijk nog veranderen als we onmisbare uitstapjes zoals Colonnata (vet spek) of Camogli (vis) gaan toevoegen (of niet). Ook zouden haast onmisbare festivals zoals het in de eerste 4 dagen van onze reis georganiseerde sagra della pappardella al cinghiale, oftewel het brede lintpasta met wild zwijn vleessaus festival, het schema kunnen omgooien .

Deze (dit?) blog is de laatste tijd hopeloos verwaterd tot een receptenlogboek. Ik heb niet geblogd over mijn "bedrijfsidentiteitsbrainstormsessie" op de Biesbosch, over mijn tweede cursus Italiaans, mijn zusjes bruiloft, niet haar mooie jurk, de vette auto's, de lekkere hapjes en de band die "Love is in the Air" speelde. Noch over de geniale Amsterdamse bieravond (en haast nog betere Italiaanse zomerdag die er aan vooraf ging) van een paar weken geleden, en ook al niet over de weekendtrip naar Hoegaarden, Leuven en Grimbergen. Niet verteld dat ik sinds bevrijdingsdag drie á vier keer per week fitness in Rijswijk en dat ik nu al tien kilometer kan droogroeien (maar dan wel de hele dag verlamd van de moeheid ben). Ook heb ik niet verteld dat Den Haag hele leuke kroegen en restaurantjes heeft en dat ik regelmatig iemand zo gek krijg die met mij uit te proberen.

Ik geef de schuld aan Facebook. Toen ik me ontzettend begon te ergeren aan andermans futiele en veel te frequente statusberichten besefte ik dat mijn blog natuurlijk niet heel anders dan hun irrante "getwitter" was. Zoals ik geen vrouwen versier omdat ik me heel goed kan voorstellen dat mevrouw geen versierder meer kan zien, zo dus ook geen statusberichten meer. Er is verdomme al geen krant meer te kopen waarin niet minstens 1 keer het woord "twitter" in voorkomt!

Voor de liefhebber is er echter toch nog hoop. Op een goeie avond waarin ik weer eens aan het klagen was dat ik geen nagel had om aan mijn kont te krabben viel ineens het kwartje. Een culinaire vakantie! En dan niet met het vliegtuig, in een hotel slapen en bij restaurantjes eten. Neen. Net als the Hairy Bikers, Keith Floyd en Jamie Oliver gaan we zelf koken en doen we ook net alsof we weten hoe we een culinair televisieprogramma moeten maken. In de komende paar weken maak ik een lijst van Italiaanse dorpjes waar bepaalde gerechten hun naam aan ontlenen, "brouwerijen" van de beste balsamicoazijnen, boerderijen die nog parmaham op de originele manier maken, stadjes waar dames op een tuinstoeltje buiten zitten en gevulde pasta's maken, regios waar truffels gevonden worden, plaatsen waar de salami's beter zijn dan waar ook ter wereld. Wipi maakt van die lijst wat de Engelsen een itinerary noemen, en in de tweede en derde week van Augustus lenen we een Volkswagen Caravelle Camper van een vriend van Wipi en gaan we op rondreis. Elke dag hebben we een doel. Of het nu het koken van een bepaald gerecht is, het bemachtigen van een cruciaal ingrediënt, of het bezoeken van een plaats waar men dat ingrediënt bereidt, en (vrijwel) elke dag hopen we verslag te kunnen doen van onze vorderingen, op deze (dit?) blog!

Niet alleen de reis, ook de voorbereiding zal op deze blog te volgen zijn. En aangezien we nu middenin die planningsfase zijn aan u de vraag: wat mogen we absoluut niet missen in (noord)Italië en wat zou u niet willen missen op baschie.nl? Wat moeten we zien, proeven, koken, bakken, vooral vermijden, importeren naar Nederland??

Ze zetten altijd twee prikken aan de basis van de teen, waarbij er meer volume verdoving in je grote teen gaat, dan je kleine teen groot is; je blijft je verbazen dat het toch elke keer weer past. Daarna slageren ze wat aan je teen met de eeuwige vraag of hij wel goed genoeg verdoofd is, en het vervelendste is vaak het uitwerken van de verdoving: teen hoger houden dan je heup, anders gaat hij driftig kloppen. Hmm. Eigenlijk zag ik er toch wel een beetje tegenop.

De dokter-in-opleiding zette de eerste twee spuiten, die trouwens veel minder pijn deden dan ik me van vroeger kon herinneren. Helaas voelde ik vijf minuten later nog steeds een naaldje in mijn huid en prik nummer drie en vier deden al veel meer aan vroeger denken. Twee kleine tenen is misschien wel één grote teen, dus ik denk dat de teen al aardig vol zat. De "echte" huisarts, een kleine, ietwat oude, vriendelijk ogende man, kwam wat later binnen en ging gelijk aan de slag. Doet dit pijn, nee, dit, nee, dit, nee, dit, AI. Nog twee spuiten dus, voor een totaal van zes: mooi, hoe meer verdoving, hoe minder last ik er later van krijg.

De huisarts is een man van weinig woorden en naar het scheen van nog minder tijd. Waar mijn vroegere huisarts uitgebreid vertelde waar hij mee bezig was en zelfs eens trots aan het eind vroeg of ik mee wilde kijken, omdat hij, zo vond hij, toch een aardig staaltje vakmanschap had afgeleverd, zo werkte deze huisarts in noeste stilte. Toch wel fijn, zo'n dikke buik waar je niet omheen kunt kijken, want het enige dat me af en toe herinnerde aan het feit dat ik onder het mes lag, waren de bebloede plastic handschoentjes van de dokter. Ik vertelde hem lachend dat hij het deed voorkomen alsof het reuze eenvoudig was, en dat was het volgens hem ook, maar je moest natuurlijk wel grondig zijn, en hup daar ging Willem Bever weer. Rats, flats, "linker helft klaar", rats, "grmbl, je hebt dikke nagels", flats, bats, "rechter helft klaar" en voor ik het wist had ik verband om mijn teen en kon ik gaan. Mijn getaway-car stond al klaar en binnen twee minuten was ik thuis.

Ik heb voor vier dagen Thaise curries in het vooruit gekookt zodat ik dit weekend nauwelijks van mijn kont af hoef dus het enige dat ik nu nog hoef te doen is paracetamolletjes slikken en een paar dagen mijn benen hoog houden. Hmm, ik mag vast geen bier, want anders zou dit nog best een fijn weekend kunnen worden .

Al zolang ik me kan heugen hebben mijn grote-teennagels een zwak voor ingroeien gehad en mijn nagelriemen reageerden daar dan ontstekend op. Voetjes in de soda, voetjes in de Badedas, voetjes in de Biotex en zo sukkelde je dan een paar weekjes door. Aangezien de sadistische volkswijsheid was dat heter water beter was, ging je je afvragen of het middel niet erger was dan de kwaal, totdat je 's nachts niet meer sliep van de pijn en je de volgende morgen met een kloppende teen naar de huisarts werd gebracht. De eerste paar keren snijden deze het ontstoken weefsel weg, knippen ze de nageltjes netjes bij en roepen ze dat je beter moet leren nagelknippen. Daarna komen de grovere maatregelen en worden delen van het nagelbed mee weggeknipt, zodat het door het ontbreken van een nagelriem lijkt of je grote teen een mislukte facelift heeft ondergaan.

Bij mij zijn aan beide voeten in de loop van de tijd de binnenriemen van de grote teen weggesneden, de buitenkant groeit minder snel in. Rechts ging dat goed, maar links heb ik altijd last gehouden en het laatste jaar was ik elke maand de pineut. Meestal kon ik dit zelf met veel pijn en moeite "oplossen", maar sinds kort lukt ook dat niet meer. Vandaag dus maar de schone sokken aangetrokken en een huisarts in Den Haag gezocht, me ingeschreven en mijn teen laten bekijken. Of ik mijn vorige huisarts even wilde vragen mijn dossier door te sturen. Welke? Ik heb al zeker twaalf jaar geen officieel huisartsenbezoek meer gebracht en ben inmiddels twee keer van zorgverzekeraar veranderd. Gek genoeg heb ik onthouden dat mijn laatste huisarts op de Hatertseweg in Nijmegen zat, en de enige huisarts aan die 3.5 kilometer lange straat had mij nog in zijn electronische patientenbestand staan ook. Of hij ook mijn medische dossier heeft is trouwens nog maar de vraag, daar moet ik vrijdag voor terugbellen. Mijn dossier zal of bij hem op zolder staan, of bij mijn vorige huisarts in mijn geboorteplaats. Ik ben benieuwd .

Maar goed, volgende week donderdag dus mijn eerste "dubbele wig-excisie" door mijn nieuwe huisarts en zijn huisarts[es/in] in opleiding. Mijn linkerteennagel heeft het namelijk voor elkaar gekregen zich aan beide kanten uit mijn zicht en buiten het bereik van mijn nagelschaartje te verstoppen en beide kanten moeten dus grondig bijgesneden worden. Tot die tijd moet ik vier maal daags een soort pil slikken wiens naam ik hoogstwaarschijnlijk ook na 40 van die pillen nog niet kan onthouden: Flucloxacilline. Een soort penilose peniciline, met extra fluc en loxa, ofzo. Niets om je zorgen over te maken trouwens, want je mag er gewoon bij blijven drinken of autorijden (òf, niet én). Owja, na de "operatie" heb ik twee dagen "loopverbod". Ik verheug me er nu al op!

*Update*
Patiëntenbestand is momenteel kwijt . Nijmegen had nog wat brieven van het Radboud vanwege het verbrijzelen van mijn elleboog, maar verder niets. Daarvoor zat ik bij een huisartsencombi die nu is opgesplitst, maar geen van beiden heeft nog informatie over mij. De assistente van mijn een van mijn kinderhuisartsen doet nog wat graafwerk in haar ouwe doos, maar als zij niets vindt ben ik archiefloos. Jammer hoor, leek me best koel om eens over mijn kinderziektes te lezen.

Ik heb dit huisje een beetje op de groei van mijn portemonee gehuurd, bij een particulier natuurlijk, want bij een grote huurmaatschappij kun je niets huren dat duurder dan een derde van je netto inkomen is. Nog maar een jaartje als een student leven dan maar, maar ditmaal eentje met een relatief grote woning. Dat mijn gas-licht-en water samen ook nog eens 175 euro zouden kosten wist ik toen ik de huurovereenkomst tekende overigens nog niet. En al vond de energieleverancier zelf het bedrag ook nogal aan de hoge kant voor een vrijgezellige man in zijn eentje, besloot ik niet mijn maandelijkse voorschot aan te passen, maar het als een spaarpotje te beschouwen. Een leuke aanvulling op mijn vakantiegeld, zo eind april.

Nou, vandaag viel de envelop van Essent eindelijk in de brievenbus : ik heb 1430 euro te weinig betaald en mijn voorschot voor gas en electra wordt verhoogd naar 389 euro per maand. 22 april gaan ze dus 1819 euro van mijn rekening halen. 3700 kuub gas heb ik gebruikt tussen juni 2008 en maart 2009! Ik, de man die het altijd warm heeft en zelden langer dan 4 minuten onder de douche staat. Mooi hoe je er met open ogen intrapt als je er financieel niet al te best voor staat en bizar hoe lang het duurt voordat je doorhebt dat je geen gaslek hebt, en ook geen bovenbuurman die zijn wietplantjes warm houdt met mijn gas, maar dat de overtiepmiep de beginstand op "3" in plaats van op "3300" kuub heeft gezet. Ik heb 800 euro te veel, niet 1430 euro te weinig betaald .