Aanvankelijk was ik nogal cynisch: Dat wordt weer hard blokken in de Bas z'n tijd! Want het is natuurlijk niet zo dat mijn bedrijf me in de baas z'n tijd op een Nijenrodecursus stuurt ofzo. Maar na de informatieavond van vandaag ben ik echt enthousiast. We gaan met een stel (veelal erg ervaren, behalve ik ) geïnteresseerde techneuten per 1 a 2 maanden ongeveer 100 pagina's aan zelfstudie doen (dus dit boek doornemen), dan bij elkaar komen om over praktijkgevallen te praten, om aan het eind van een stuk of zes van deze sessies niet alleen met een beter begrip van (project) management naar huis te gaan, maar hopelijk (na een theoretisch examen) ook met een certificaat. Daarnaast nodigen we dan bijvoorbeeld project managers van onze klanten uit om een praatje en een Q&A te houden over hun werkzaamheden. Wat ik erg grappig vind is dat niemand binnen ons bedrijf nog zo'n certificaat heeft, en dat ook degenen die deze "zelfstudiecursus" organiseren, onze zogeheten "technisch managers", met ons mee doen om dat papiertje te bemachtigen. Daarnaast ligt de focus veel meer op jezelf te verbeteren, dan om dat papiertje te halen. Neem een week vrij, lees het boek, doe het examen, en je hebt je papiertje natuurlijk ook. We nemen er gelukkig dik 10 maanden de tijd voor.

Het is een certificering van de IPMA, de internationale project management associatie en het zit eigenlijk best goed in elkaar. Waar certificeringen als PRINCE2 (bij Logica bekend; 1 van de organiserende managers heeft zo'n certificaat) zich puur op de harde methodiek van project management richten, richt IPMA zich ook op de zachte zaken. Niet alleen je technische vaardigheden als project manager zijn van belang, maar ook hoe je met mensen om gaat en hoe de context van je project invloed heeft (bijvoorbeeld hoe je je project managet in de context van veranderende budgetten / requirements etc). De certificering werkt zelfs haast als een judoband. IPMA-D is de bruine band. Het gaat nog puur om je vaardigheden en wordt getoetst met een theoretisch examen, uitgevoerd door CITO. IPMA-C is je zwarte band. Je moet niet alleen een wat complexer examen afleggen maar je moet ook bewijzen dat je praktijkervaring hebt: Je moet 3 van de 5 jaar als projectmanager bezig zijn geweest en je moet laten zien dat je een goed project manager bent geweest, door middel van bijvoorbeeld anonieme feedback van je teamleden, een referentenonderzoek en een interview met een examinator. IPMA-B is als een van de hogere dans bij judo. Techniek beheers je wel, dus geen theoretisch examen meer. Hier gaat het puur om je ervaring, om wat je bereikt heb en wat je gedaan hebt. Een internationale board bepaalt na onderzoek in jouw CV en na een interview of je wel geschikt bent, en IPMA-A is nog erger. Daarvan zijn er in Nederland maar 5. Ergens komt het me sympathiek over, omdat hiermee "goed" management beloont wordt. Dus niet alleen winst maximaliseren, maar de sfeer tussen de mensen van je team, de communicatie etc. Maar misschien ben ik gewoon naïef .

Hoe serveer je pasta als tapas? Simpel! Meng al-dente spaghetti of spaghettini met een vrij kleine hoeveelheid van je favoriete saus, snelle tomatensaus, all'amatricana, alla norma, alla bolognese, wat dan ook. Klop een paar eieren met een flinke hoeveelheid parmezaanse kaas en voeg toe aan de spaghettini. Vet je muffinblik in, en vul de vormpjes met een ronddraaiende beweging met de spaghetti. Eventueel wat kaas erover, 15 minuten in de oven, een vijf minuten laten rusten en serveren op een plasje van de rest van de saus. Dit is schijnbaar ook een goede manier om overgebleven spaghetti-met-saus de volgende dag een tweede leven te geven.

Volgens mij is dit het lekkerste en meest feestelijke recept voor mosselen dat ik ooit geproefd heb. Het idee komt van Andreas, een Duitse collega, al heb ik het recept een beetje aangepast. 't Enige bezwaar dat ik heb met dit recept is dat je de mosselen misschien niet zo goed proeft onder al die sterke smaken.

Ingrediënten: 1kg mosselen, flink glas droge witte wijn, teentje knoflook, half pakje tomato fritto, 1 tomaat, 1/2 geroosterde paprika, 1 sjalot, klein handje koriander, tobasco of een andere pepersaus, 2 eetlepels olijfolie, 150 gram (belegen) kaas, 1/2 pakje (40 gram?) seranoham.

Voorbereiding: Rasp een 150 gram belegen kaas, of een andere, niet al te sterke maar wel romige kaas, of snijd ze in kleine blokjes. Snijd een aantal plakken seranoham in reepjes ter grootte van een halve mossel.

Bereiding saus: Doe in een kom: Een gesnipperd sjalotje, een tomaat zonder vruchtvlees in kleine blokjes, een halve geroosterde paprika in kleine blokjes, een klein handje koriander (optioneel), genoeg tomato fritto om er een dikke saus van te maken, tabasco naar smaak, en een of twee eetlepels olijfolie. Op smaak brengen met zout.

Mosselen: Maak een kilo mosselen schoon, zet een pan met wijn en een teentje knoflook op hoog vuur, en voeg de mosselen toe als de wijn heel hard kookt. Deksel erop en 3 tot 4 minuten op hoog vuur stomen.

In de oven: Als alle mosselen open zijn leg je de schelphelft waar de mossel zit op een ovenschaal. Vul elk van de schelpjes met een theelepel tomatensaus, leg op elk schelpje een plakje seranoham iets kleiner dan de mossel, en maak af met wat kaas. Schuif in een voorverwarmde oven (230?) tot de kaas gesmolten is. Jummieeeeh!

Een paar keer per jaar wordt de maandmeeting op kantoor vervangen door een maandmeeting buiten de deur. Als je pech hebt in het midden van het land in zo’n vreselijk ongezellig congresgebouw. Altijd in een veel te grote zaal, altijd hetzelfde lopend buffet met sneetjes stokbrood, aardappelsalade en beenham. Ongeveer eens per jaar hebben we geluk. Dan gaan we naar een echt restaurant waar je niet met je bord hoeft te leuren als een straatmuzikant met zijn pet. Morgen bijvoorbeeld, bij “Minang Kabau Baru”. Aangekondigd met de geweldige woorden: “Dit keer geen Chinees, maar een goede Indonees!”. Alsof er in Nederland, buiten de “Chinatowns” in Amsterdam, Rotterdam en Den Haag ook maar enig verschil tussen een Chinees en een Indisch restaurant bestaat .

Maar klopt wat ik zeg eigenlijk wel? Ik weet dat veel van de eigenaren van Chinese restaurants uit Hong Kong afkomstig zijn, dat ik op vakantie in het buitenland vrijwel geen enkel gerecht op de kaart van een Chinees restaurant herken en ik weet dat dat komt omdat de meeste gerechten die wij als Chinees herkennen een Indonesische naam dragen. Maar zijn de Indisch klinkende gerechten wel Indisch?

Tristan Mostert schreef er een erg interessant artikel over dat kort samengevat het volgende beweert: Chinees-Indisch is in de jaren 50 door slimme Chinese restaurateurs uitgevonden om de Hollander in hun restaurants te krijgen. Men nam de Nederlands-Indische gerechten (op zichzelf al weer anders dan de Javaanse keuken, omdat het meer Nederlandse, Chinese en Portugese invloeden bevatte) die vanwege het koloniale verleden al bekendheid genoten en maakten ze geschikt voor de Hollandse smaak. De Indische restaurants wilden hun trotse keuken niet aanpassen aan de kaaskoppensmaak, maar de Chinese koks hadden daar natuurlijk geen moeite mee; het was immers niet hun keuken. Men vergrootte de porties, verminderde de scherpte, verving exotische ingrediënten voor Europese substituten en kookte het op een minder gecompliceerde, snellere, Chinese manier in plaats van op de Indonesische manier. En dat sloeg aan. Het sloeg zelfs zo goed aan dat we in Nederland denken dat we Chinees krijgen als we naar de Chinees gaan. Niets is minder waar: de Chinees-Indische keuken is zo Nederlands als erwtensoep en Hemaworst en nergens anders ter wereld te krijgen. En het is nog lekker ook! Dus misschien had ik die twee Italianen naast me in het vliegtuig naar een goudeerlijke, oer-Hollandse Chinees moeten sturen, toen ze me vroegen welke Hollandse gerechten ze allemaal móesten proberen!

Dit recept is geïnspireerd door een gerecht dat de vrouw van mijn "baas" voor mij en haar man kookte toen ik ze bezocht in hun nieuwe huis in Duitsland. Aubergine, gevuld met pasta en pastasaus, maar dan alla baschie. Aanvankelijk had ik helemaal niet door dat het vegetarisch was, al had het feit dat het een gevuld ding was een lampje moeten doen branden. Want waarom is het "vleesgerecht" van vegetarische menu's zo vaak een gevulde paprika / tomaat of aubergine? Anyhoo, ik zag aanvankelijk de kleine auberginestukjes voor vlees aan. En dat is een hele prestatie van de kok, want ik ben normaliter helemaal geen fan van aubergine. Vooral niet in van die grote, sponzige hompen in de ratatouille. Maar klein gesneden, in flink veel superhete olijfolie gebraden en toegevoegd aan tomatensaus is het echt vleselijk lekker! Ow, en wees niet bang! Het gerecht is geschikt te maken voor carnivoren door er reepjes seranoham aan toe te voegen. Zie hier voor het recept. Door toevoeging van saus, pasta en tomatenblokjes past de saus niet helemaal meer terug in de aubergines, maar dan heb je voor de volgende dag nog een lekker pastagerecht voor als de gasten weg zijn .