Eindelijk weer eens een gastblog op baschie.nl! Ditmaal van Jeran, die zo enthousiast over z'n banoffeetaart was dat hij het recept niet voor zichzelf kon houden.

Er gaat niets boven uren stoven en pruttelen. Het is retemakkelijk (ingrediënten bij elkaar gooien en een paar uur wachten maar), de opties zijn eindeloos (maak een pan draadjesvlees en roer het door risotto of pasta, of maak chili con carne of pasta bolognaise of een lamsbout of een varkensnek), je kan het al vooraf maken (handig voor mensen met een drukke baan) en de resultaten zijn vaak geweldig. Maar de beste optie is misschien wel het in elkaar stoven en pruttelen van een banoffee taart, en dan met name het belangrijkste onderdeel: de toffeevulling.

Hiervoor neem je twee blikjes gecondenseerde melk, deze leg je drie uur lang in een pan met kokend water en dan heb je de lekkerste toffee die je je voor kan stellen. Daarna bouw je een taart om de warme, stroperige toffee heen en geen vriendin, vrouwelijke collega of buurvrouw die daar nee tegen zegt! Overigens is het originele banoffee recept met bananen maar ik suggereer je om de bananen te vervangen door een goede laag gesmolten pure chocolade. Daar zeggen ook je vrienden, mannelijke collega's en buurmannen zeker geen nee tegen.

Men neme: 3 eetlepels zachte roomboter, 2 pakken chocoladekoekjes, 2 bananen, 2 blikjes gecondenseerde melk , 2 bekertjes (250 ml) slagroom, 4 eetlepels witte kristalsuiker, 1 zakje slagroomversteviger, cacaopoeder

Men bereidt:

• Zet de ongeopende blikjes melk in een grote pan heet water met de deksel erop en breng aan de kook. Laat een uurtje of drie sudderen (en zorg dat de pan niet droogkookt!).
  Pas op: laat de blikjes wat afkoelen voordat je ze opent. Dit kun je eventueel een paar dagen van tevoren doen, maar dan moet je de blijkes wel weer even opwarmen voor gebruik om de toffee vloeibaar te maken.
• Vul ondertussen een plastic zak met de koekjes en ros met een deegroller tot de koekjes helemaal verkruimeld zijn.
• Stort koekruimels in een kom en meng met de zachte boter tot er een plakkerig kruimeldeeg ontstaat.
• Spreid het kruimeldeeg uit over de bodem van een 24 cm springvorm en druk stevig aan.
• Zet de springvorm met het deeg een uur of twee in de koelkast om hard te worden.
• Klop de slagroom met de suiker stijf en voeg het zakje slagroomversteviger toe.
• Snij de bananen in plakjes.
• Haal de springvorm met het deeg uit de koelkast en beleg de taartbodem achtereenvolgens met plakjes banaan, een hele dikke laag toffee en maak af met een laag slagroom. Zeef er tot slot wat cacaopoeder boven.
• Laat de taart 1 a 2 uur opstijven in koelkast tot gebruik.

Dit nummer zit nu al een paar weken in mijn kop. Allemaal de schuld van Mike Patton, die onnavolgbare ex Faith-no-More-zanger die blijkbaar net zo makkelijk het zoetsappige "Easy" van The Commodores covert, als dit soort compleet waardeloze bagger uitpoept. Het muntje kon dus allebei de kanten op vallen toen ik op de luisterpaal van de VPRO vernam dat hij een CD genaamd Mondo Cane, vernoemd naar een Italiaanse shock doc uit begin jaren 60, vol met Italiaanse popliedjes uit diezelfde jaren 60 had gecovered met hulp van een complete orkestbak. Een oude rockheld uit mijn jeugd die mij Italiaans gaat leren? Dat kan ik natuurlijk niet laten liggen. En het album is gelukkig helemaal geweldig! Eigenlijk ontzettend kortzichtig van me: Natuurlijk had Italië in de jaren zestig zijn eigen Ramses Shaffy's! Maarja, Eros Rammaarzotie verpestte alles. Helaas is Mondo Cane inmiddels niet meer op de luisterpaal te vinden, maar twee jaar voor het uitkomen van deze CD trad Patton al op in Paradiso met het Metropoolorkest en de ongelooflijk goede trompettist Roy Paci, en dat hele concert is gelukkig in zijn geheel op jouwbuis te bekijken, met als opener dus dat tijdens een hoerenbezoek geïnspireerde nummer dat nu al een paar weken in mijn kop zit.

Il Cielo in una Stanza werd oorspronkelijk gezongen door Mina, volgens Francesco echt een heldin der Italianen en in Nederland vooral bekend (of berucht) voor het aanleveren van de tekst voor Brandend Zand. Een makkelijke tekst (iets van: als je bij me bent heeft deze kamer geen muren, maar bomenrijen, en dit paarse plafond bestaat niet meer), een heerlijk galmend bombastisch refrein en de mogelijkheid om lekker los te gaan met strijkers. Alles was ein Popsong so braucht zou ik zeggen. Zeker in de jaren 60.

Maar schroom niet om ook de "originelen" achter de andere nummers op het album te vinden. 20 km al giorno is bijvoorbeeld een heerlijk nummer om op reis te zingen in de auto of tijdens het wandelen (over een arme kerel die elke dag tevergeefs 10km heen en 10km terug naar z'n "projectje" loopt). Ore d'amore is eveneens heerlijk slepend en bombastisch. Of Quello che Conta (dat wat telt), L'uomo che non sapeva amare (de man die niet kon liefhebben), Dio, Come ti Amo (Eurovisie songfestival 1966, god hoe ik van je hou). Ow, en zeg nou zelf, de Amerikaanse versie is vreselijk (en god wat lijkt ze op lady gag gag later in haar leven. Jammer!). Een beetje teleurstellend is ook hoe ze als prima toebedeelde brunette de blondine uithangt, maar vergelijk Grande grande grande met de gejatte Never never never (en wat een eer om door Bassey gecovered te worden!!) Ow, dit nummer is ook wel erg gaaf, gecomponeerd simpelweg om te laten zien dat mevrouw 4 octaven aan kan . Of dit nummer wat alleen maar lijkt te transponeren. Geweldig!

Even een korte update. Ik zal het later wel een beetje netter opschrijven. Ik had me in elk geval nergens zorgen over hoeven maken. Veel socialer dan dit wordt het niet, geloof ik. Ook begint het nu gewoon pijn te doen om Italiaans te praten. Te veel geleerd, te weinig tijd! Dus ik mag niet zeuren dat ik te weinig Italiaans praat.

Hoogtepunten? Sjieke prociuto di sauro met meloen als avondeten om 1:30 na aankomst in Udine. De 800 gram wegende porcinipaddestoel die de vader van Francesco tijdens ons verblijf in Oostenrijk heeft gevonden en de risotto die de moeder van F. de volgende dag ermee gekookt heeft. Pruimenschnaps, perengrappa en de gastvrijheid van de Oostenrijkse vrienden van de ouders. Het 10 meter lange, luxe jacht waarmee we in de rivier de Stella hebben gepicknikt(??), voor anker in de "lagoon" bij Grado om te kijken naar het Italiaanse equivalent van de red devils; tricolore rokend formatievliegen met straaljagers. Voor anker in de Adriatische zee en zwemmen tussen de boze, grote kwallen. Udine is een prachtige stad, Cividale di Friuli een mooi middeleeuwse "hoofdstad" met meer kerken dan supermarkten en een grote rivier met enorme vissen. Een halve liter wijn 's middags tijdens een solo-lunch. Allemaal super

Morgen Trieste, woensdag Treviso, Donderdag naar huis.

W000t!! Ik was eigenlijk niet van plan om op vakantie te gaan dit jaar. Weekendje Reihms, weekendje Duitsland, moet genoeg zijn. Maar nu blijkt dat ik toch een weekje goedkoop Italië aan kan doen als ik met Francesco mee rijd, de 20ste augustus, bij z'n ouders in Udine blijf maffen en met 't vliegtuig de 26 augustus terug vlieg. Ticket geboekt: enkele reis voor 71 euro! Italië wooohooo!

wordt vervolgd.

aaaargh!! Nog geen 24 uur na het boeken van de vlucht (26 aug rond 16:30) krijg ik een mailtje dat mijn boeking is gewijzigd. De vlucht vertrekt ineens om 7:55 in de ochtend, terwijl ik 150 km van het vliegtuig verblijf op dat moment. Kan dat zomaar??

Update 2

Geniaal! Net nu ik een hotel geboekt heb op Treviso airport verzetten ze de vlucht opnieuw. Nu vlieg ik om 9:55 .

Update 3

Gisteren vroeg Lizhe, een collega van Francesco en een oud collega van mij, of hij ook mee mocht naar Italië. Dus we gaan nu met z'n drieën en nu heeft de moeder van Francesco twee buitenlanders te verduren. Povere mamma! Ik hoop maar dat het een beetje goed gaat, want eigenlijk ken ik Lizhe helemaal niet zo goed. Als je de enige buitenlander bent dan word je er gemakkelijker bijgetrokken omdat je anders zo alleen lijkt. Ben je met z'n tweeën vreemd, dan betrekken ze je een stuk minder snel en ik ben een beetje bang dat we tot elkaar veroordeeld zijn.

Frau Hedi: Topconcept. Neem een rondvaartboot. Laat kroegen, discos en bandjes het bier en de muziek verzorgen, en vaar de hele avond op hoge snelheid en met luide muziek, met de stamgasten en natuurlijk met heel veel bier door de gigantische haven. Elk uur legt de boot even aan om gasten erbij en eraf te laten, en je betaalt maar 1 keer.

Deze avond een van de stamkroegen/restaurants van Sven: backbord, een bio/vega/veganrestaurant met een hardcore/punk publiek en ditto eigenaren (het restaurant wiens veel te rokerige openingfeestje ik vorige keer in Hamburg gauw ontvluchtte en wiens eigenaar de keer daarvoor de tequilla rijkelijk liet vloeien als toen-nog barkeeper bij de afterparty van Svens promotie). Geweldig weer, veel Jever, alternatievelingen met tattoos, goeie muziek en natuurlijk der Svennie und der Nils. Topavond, volgend jaar ga ik zeker weer!