Zo, de voorpret is begonnen ! Willem Pieter heeft inmiddels een aantal verzekeringen geregeld en een voorlopige, bijna drieduizend kilometer tellende route opgesteld (met de klok mee). We rijden netjes om het dure en qua grenscontrole ingewikkelde Zwitserland heen (zo kunnen we tenminste 10 liter pure alcohol voor Limoncello meesmokkelen ), en rijden Italië binnen via Oostenrijk en weer uit via Frankrijk. Onderwijl doen we onder andere

• Trento, (Trentino Luganega, polenta)
• Verona, (bollito con la peperata, pastinada de caval)
• Vicenza, (Oca in Onto, gans in z'n eigen vet)
• Padova, (torresani allo spiedo, gigrilde duif)
• Ferrara, (mortadella, salama da sugo, paling van comacchio, cappellacci met pompoen)
• Bologna, (Tortellini in brodo, cannelloni ripioni di tortellini, scaloppine all'aceto balsamico, en nog veel veel meer)
• Modena, (aceto balsamico, torta di taglierini, torta barozzi, cotecchino/zampone)
• Parma,(culatello, agnolini in brodo, parmaham, mariola, zibello culatello, parmezaanse kaas)
• Placenza, (bomba di riso, pisare e fasò, faraona alla creta)
• Alessandria (gorgonzola)

aan. In de loop van de tijd hoop ik dit lijstje wat concreter te krijgen, wat meer informatie en wat links naar recepten of producten/boerderijen toe te voegen. De route kan natuurlijk nog veranderen als we onmisbare uitstapjes zoals Colonnata (vet spek) of Camogli (vis) gaan toevoegen (of niet). Ook zouden haast onmisbare festivals zoals het in de eerste 4 dagen van onze reis georganiseerde sagra della pappardella al cinghiale, oftewel het brede lintpasta met wild zwijn vleessaus festival, het schema kunnen omgooien .

Deze (dit?) blog is de laatste tijd hopeloos verwaterd tot een receptenlogboek. Ik heb niet geblogd over mijn "bedrijfsidentiteitsbrainstormsessie" op de Biesbosch, over mijn tweede cursus Italiaans, mijn zusjes bruiloft, niet haar mooie jurk, de vette auto's, de lekkere hapjes en de band die "Love is in the Air" speelde. Noch over de geniale Amsterdamse bieravond (en haast nog betere Italiaanse zomerdag die er aan vooraf ging) van een paar weken geleden, en ook al niet over de weekendtrip naar Hoegaarden, Leuven en Grimbergen. Niet verteld dat ik sinds bevrijdingsdag drie á vier keer per week fitness in Rijswijk en dat ik nu al tien kilometer kan droogroeien (maar dan wel de hele dag verlamd van de moeheid ben). Ook heb ik niet verteld dat Den Haag hele leuke kroegen en restaurantjes heeft en dat ik regelmatig iemand zo gek krijg die met mij uit te proberen.

Ik geef de schuld aan Facebook. Toen ik me ontzettend begon te ergeren aan andermans futiele en veel te frequente statusberichten besefte ik dat mijn blog natuurlijk niet heel anders dan hun irrante "getwitter" was. Zoals ik geen vrouwen versier omdat ik me heel goed kan voorstellen dat mevrouw geen versierder meer kan zien, zo dus ook geen statusberichten meer. Er is verdomme al geen krant meer te kopen waarin niet minstens 1 keer het woord "twitter" in voorkomt!

Voor de liefhebber is er echter toch nog hoop. Op een goeie avond waarin ik weer eens aan het klagen was dat ik geen nagel had om aan mijn kont te krabben viel ineens het kwartje. Een culinaire vakantie! En dan niet met het vliegtuig, in een hotel slapen en bij restaurantjes eten. Neen. Net als the Hairy Bikers, Keith Floyd en Jamie Oliver gaan we zelf koken en doen we ook net alsof we weten hoe we een culinair televisieprogramma moeten maken. In de komende paar weken maak ik een lijst van Italiaanse dorpjes waar bepaalde gerechten hun naam aan ontlenen, "brouwerijen" van de beste balsamicoazijnen, boerderijen die nog parmaham op de originele manier maken, stadjes waar dames op een tuinstoeltje buiten zitten en gevulde pasta's maken, regios waar truffels gevonden worden, plaatsen waar de salami's beter zijn dan waar ook ter wereld. Wipi maakt van die lijst wat de Engelsen een itinerary noemen, en in de tweede en derde week van Augustus lenen we een Volkswagen Caravelle Camper van een vriend van Wipi en gaan we op rondreis. Elke dag hebben we een doel. Of het nu het koken van een bepaald gerecht is, het bemachtigen van een cruciaal ingrediënt, of het bezoeken van een plaats waar men dat ingrediënt bereidt, en (vrijwel) elke dag hopen we verslag te kunnen doen van onze vorderingen, op deze (dit?) blog!

Niet alleen de reis, ook de voorbereiding zal op deze blog te volgen zijn. En aangezien we nu middenin die planningsfase zijn aan u de vraag: wat mogen we absoluut niet missen in (noord)Italië en wat zou u niet willen missen op baschie.nl? Wat moeten we zien, proeven, koken, bakken, vooral vermijden, importeren naar Nederland??

Ik weet ook wel dat tomaten uit blik zoeter, rijper en dus beter voor de soep zijn. Bliktomaten zijn immers niet bedoeld voor de "kritische" consument die foutloze vruchten wil waar je de dubbelbeglaasde ruiten van de overburen mee kunt ingooien; zij hoeven alleen maar van rijpheid van hun stokjes rechtstreeks in het blikje vallen. Maarja, de "verse" zijn nu in de reclame en de ietwat onrijpe smaakt zorgt natuurlijk ook voor de broodnodige variatie. Owja, en de oven helpt ook.

Neem anderhalve kilo knøkeharde tomaten, snijd ze met een scherp, spits mes in aan de kant waar hun steeltje zat en schuif in de zo gecreëerde gleuf een stukje gedroogd laurierblad (tip van Jamie geloof ik). Met vijf grote laurierbladeren kom je al een heel eind en meer gaat echt overheersen. Zet ze rechtop in een grote braadslede, en voeg twee ongepelde uien (in kwarten gesneden) en een halve bol aan ongepelde teentjes knoflook toe. Meng madeira of port met wat olijfolie, zout, peper en een klein beetje balsamicoazijn en giet deze dressing over de uien en tomaten (in het plaatje zie je ook wortel, maar dat is niet nodig voor dit recept). Zet het zaakje anderhalf tot twee uur bij 200 graden in de oven. Haal het uit de oven en laat het iets afkoelen. Verwijder de schillen van de uien en de knoflook en doe deze in een pan. Verwijder ook de laurierblaadjes. Nu kun je kiezen. Of je gooit de tomaten bij de uien en knoflook en pureert de zaak, of je pelt de tomaten eerst (geen vieze harde vliesjes) en het netste is natuurlijk om de tomaten door een zeef te persen (blijven ook de pitjes achter). Voeg wat water en port toe, nog een uitje, nu kleingesneden, en eventueel wat gehaktballetjes en kook tot de uien gaar zijn. Op smaak brengen met zout en peper.

Heel erg lekker en fris voor in de zomer, lekker met een glaasje witte wijn of prosecco.

• Meng de volgende (droge) ingredi�nten in een bak:
  • 2 kipfiletjes en 125 gram rauwe garnalen, gehakt of heel fijn gesneden,
  • 3 knoflooktenen, geperst
  • 1 duimgroot stuk gember, geraspt
  • 3 bosuitjes in dunne plakjes
  • 2 rode pepertjes, fijngehakt
  • 1 handje verse koriander, fijngehakt
  • zeezout
• klop de volgende ingredienten samen, en doe ze bij de droge ingredi�nten
  • 1 ei geklopt met 1 of 2 theelepels maisena
  • Het sap en de rasp van 2 limoenen
  • 1 eetlepel thaise vissaus
  • 2 theelepels sesamolie
• Blancheer koolbladeren in gezouten flink kokend water voor een tiental seconden en snijd de dikste kernen weg (doe ze in de soep).
• Rol de vulling (iets minder dan een eetlepel per keer) in de koolbladeren (snij grote koolbladeren doormidden.
• Stoom minimaal 6 minuten in een stoommandje en serveer met sesamzaad en zoete chilisaus

Ze zetten altijd twee prikken aan de basis van de teen, waarbij er meer volume verdoving in je grote teen gaat, dan je kleine teen groot is; je blijft je verbazen dat het toch elke keer weer past. Daarna slageren ze wat aan je teen met de eeuwige vraag of hij wel goed genoeg verdoofd is, en het vervelendste is vaak het uitwerken van de verdoving: teen hoger houden dan je heup, anders gaat hij driftig kloppen. Hmm. Eigenlijk zag ik er toch wel een beetje tegenop.

De dokter-in-opleiding zette de eerste twee spuiten, die trouwens veel minder pijn deden dan ik me van vroeger kon herinneren. Helaas voelde ik vijf minuten later nog steeds een naaldje in mijn huid en prik nummer drie en vier deden al veel meer aan vroeger denken. Twee kleine tenen is misschien wel één grote teen, dus ik denk dat de teen al aardig vol zat. De "echte" huisarts, een kleine, ietwat oude, vriendelijk ogende man, kwam wat later binnen en ging gelijk aan de slag. Doet dit pijn, nee, dit, nee, dit, nee, dit, AI. Nog twee spuiten dus, voor een totaal van zes: mooi, hoe meer verdoving, hoe minder last ik er later van krijg.

De huisarts is een man van weinig woorden en naar het scheen van nog minder tijd. Waar mijn vroegere huisarts uitgebreid vertelde waar hij mee bezig was en zelfs eens trots aan het eind vroeg of ik mee wilde kijken, omdat hij, zo vond hij, toch een aardig staaltje vakmanschap had afgeleverd, zo werkte deze huisarts in noeste stilte. Toch wel fijn, zo'n dikke buik waar je niet omheen kunt kijken, want het enige dat me af en toe herinnerde aan het feit dat ik onder het mes lag, waren de bebloede plastic handschoentjes van de dokter. Ik vertelde hem lachend dat hij het deed voorkomen alsof het reuze eenvoudig was, en dat was het volgens hem ook, maar je moest natuurlijk wel grondig zijn, en hup daar ging Willem Bever weer. Rats, flats, "linker helft klaar", rats, "grmbl, je hebt dikke nagels", flats, bats, "rechter helft klaar" en voor ik het wist had ik verband om mijn teen en kon ik gaan. Mijn getaway-car stond al klaar en binnen twee minuten was ik thuis.

Ik heb voor vier dagen Thaise curries in het vooruit gekookt zodat ik dit weekend nauwelijks van mijn kont af hoef dus het enige dat ik nu nog hoef te doen is paracetamolletjes slikken en een paar dagen mijn benen hoog houden. Hmm, ik mag vast geen bier, want anders zou dit nog best een fijn weekend kunnen worden .